วันนี้ไม่ได้ไปกรุงเทพ ก็คุยสัพเพเหระสักวันนะครับ ตอนเช้าๆไปตลาดทุกเช้า
จะเจอผู้คนเดิมๆกิจวัตรเดิมๆทุกๆวันจนเป็นเรื่องปกติที่เรียกว่า วิถีชีวิต ไปแล้ว
มีเวลาดูท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปแต่ละวัน และมุมมองในการถ่ายรูป ซึ่งตอนนี้อยาก
ไปถ่ายศาลากลางหลังเก่าอีกครั้ง รวมทั้งพระประธานในโบสถ์ของวัดเขตร์
ซึ่งผมว่าเป็นความสวยงามแปลกๆที่หลายคนมองข้ามไป
กลับมาสู่สังคมออนไลน์ก็ยังเหมือนเดิม ข้อความเดิมๆ สติกเกอร์เดิมๆ
และความรู้สึกถวิลหาความหลัง ซึ่งเว็บเราถวิลหามา5ปีแล้ว
คนที่ผมเจอเป็นครั้งแรกตอนบรรจุคือครูบุปผา จำได้ว่าเจอครั้งแรก
เป็นลมชักบนบ้านพัก เล่นเอาครูหนุ่มอย่างผมตกใจทำอะไรไม่ถูก
ครูอารีย์เพื่อนครูแหม่มอยู่ที่ขลุงนี่เองแต่ไม่เคยได้ข่าว และใครเคย
ได้ข่าวครูแหม่มบ้างช่วยแจ้งให้ทราบบ้างก็ดีนะครับ
วิถึชีวิต ตัวเราเป็นคนกำหนดว่าจะเป็นอย่างไร มีเพื่อนๆหลายคนล้อผม
ว่าไม่ไปใหน ไม่สังสรรค์ ไม่เข้ากลุ่ม ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะชีวิตที่ผ่าน
มากับคอกหมูที่หนองบอน ก็โลดโผนเพียงพอแล้ว เพื่อนฝูงไม่ต้อง
มาก ขนาดคอกหมูมี 5 คน ยังไม่คิดปิดเว็บเลย (ถ้าเพื่อนๆไม่ทิ้ง
ให้กรูโพสต์คนเดียว 555)
อย่างที่บอก ชีวิตมาถึง 10 ปีสุดท้าย ก่อนที่จะนั่งเลี้ยงหลาน
หรือนั่งมองถนนหน้าบ้าน
แต่ผมคิดว่าจะสร้างคอกหมูไว้ที่สวนไว้เป็นรีสอร์ทสำหรับ
สมาชิกคอกหมู ว่าแต่เพื่อนๆจะลากสังขารมากันไไหวใหม
อย่างน้อยก็ดีกว่าไปปล่อยแก่ในคลิปที่มีเด่น ดอกประดู่
ออกมาแก้ตัวปากคอสั่นว่า..ไม่รู้เรื่องสาวๆนุ่งบิกินี่มาร่วมงาน