ตอนเช้าผมมักจะไปซื้อเกาเหลาเนื้อที่ใกล้ๆวัดใหม่ จะเจอ
ผู้หญิงขายเป็นประจำทุกเช้า ต่อมาสามีมาขายแทน พอ
หลายๆวันเข้าก็ถามว่าแฟนไปใหน แกบอกว่าไปเฝ้าลูก
ชายที่ปกเกล้า
เดือนต่อมาแฟนแกยังไม่กลับ แกบอกว่าลูกชายหายแล้ว
แต่อาซ้อป่วย นอนโรงพยาบาลต่อ
จนกระทั่งวันนี้แกบอกว่า อาซ้อเป็นมะเร็ง พร้อมทั้งยิ้ม
แห้งๆ ใจผมพลอยเศร้าหมองไปด้วย คนทำมหากินสุจริต
มาชั่วชีวิตอายุอานามรุ่นเดียวกับผม ต้องประสบเรื่องราว
แบบเหลือเชื่อ
ทำให้ผมคิดได้ว่า ไอ้ปีญหาที่เราเผชิญแต่ละวัน เมื่อ
เทียบกับแกแล้วดูเบาหวิวไปทันที
ความเจ็บป่วยความตายไม่เข้าใครออกใคร
รวมทั้งความไม่แน่นอนของชีวิต น่าจะเป็น
บทเรียนให้เราใช้ชีวิตดีๆรู้จักพอใจในสิ่ง
ที่ตัวเองมีตัวเองเป็น และหมั่นทำความดี
เพราะวันพรุ่งนี้ ไม่แน่นอนจริงๆ