แรงบันดาลใจ

แรงบันดาลใจที่ผมอยากไปถ่ายรูปวัดอรุณก็คือภาพบนหน้าปกหนังสืออ๊อกซ์ฟอร์ดที่ผมเห็นจนชินตาตั้งแต่เด็ก โดยไม่รู้
แม้แต่ชื่อและครูก็ไม่เคยบอก ตอนแรกคิดว่าเป็นเจดีย์ในประเทศพม่า จนบัดนี้ผมก็ยังไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงเอารูปนี้
ขึ้นปก แทนที่จะเอาหอนาฬิกาบิ้กเบ็น ที่เป็นสัญญลักษณ์ของประเทศอังกฤษ

จากความรู้สึกเฉยๆ จนมาเจอภาพนี้ในเซเว่นตรงมอเตอร์เวย์ ก็กลายเป็น วันหนึ่งต้องไปถ่ายรูปที่วัดอรุณ
ให้ได้

รูปหลังนี่ผมถ่ายจากมือถือ เลยไม่ชัด เป็นรูปที่พระกำลังเดินขึ้นยอดพระปรางค์
ซึ่งพอไปถึงจุดนี้ไม่ได้ถ่าย เพราะกังวลเรื่องเด็กชายหอมที่พลัดหลงหายไป
แถมโทรศัพท์ผมแบตหมด จึงหมดอารมณ์ถ่ายรูปต้องตระเวณหาเสี่ยหอม
รอบพระปรางค์นั่นแหละครับ 555

ถ่ายได้ดี.....แต่ผมหมดแรงซะก่อน

ฅนแก่หายไป 2 ||ฅน คงเดินวนๆๆรอบพระปรางค์

ผมเลยข้ามฟากมาคนเดียว....กินเขนียวมะม่วง น้ำมะพร้าวซะอิ่ม 2 เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ กลับมา

จะซื้ออะไรให้กินก็ไม่เอาซักพัก.....ไอติมขนมปังก็ยังดี

ผมถามแม่ค้ามีถั่วดำไหมผมชอบของแปลก.....แม่ค้าหัวเราะ ผมถามว่ารู้ด้วยเหรอ

แม่ค้าว่า....ไมรู้ก็เชยแย่ซิ.......ผมว่าต่อ ผมคนจันฮิๆๆๆๆๆ หัวเราะกันก๊าก

ผมบอกกับเพื่อน(อีกคน)ว่า เสี่ยหอมเป็นไม่กี่คนที่พูดจา 2 แง่2ง่ามแล้วผู้หญิงไม่โกรธ
แกคุยกับแม่ค้าไอติมแต่ตาชำเลืองไปที่ผู้หญิงหน้าตาดีข้างๆ

Admin พิมพ์ว่า:

ผมบอกกับเพื่อน(อีกคน)ว่า เสี่ยหอมเป็นไม่กี่คนที่พูดจา 2 แง่2ง่ามแล้วผู้หญิงไม่โกรธ
แกคุยกับแม่ค้าไอติมแต่ตาชำเลืองไปที่ผู้หญิงหน้าตาดีข้างๆ

.........55555555 พยายามตามให้ทันแอ็ดมิน

.......อรุณรุ่ง ฟ้าสาง ที่บางกอก