บ้านเก่า

วันที่เสี่ยหอมมา เสี่ยหอมพยายามมองว่าบ้านเก่าที่ถูกไฟใหม้ผมอยู่ตรงใหน ผมอยากจะเล่าเรื่องนี้มานานแล้ว
ก็เลยได้โอกาสเหมาะ เล่าทั้งเรื่องและภาพเลยครับ

ภาพบ้านเก่าผมข้างล่างเป็นปูนข้างบนเป็นไม้ทาสีฟ้า เพื่อนไปค้างคืนกันมาหลายๆคน ต่อจากบ้าน
ก็คือโรงรถในปัจจุบัน เด็กผู้หญิงที่ยืนมองปัจจุบันยังมีชีวิตอยู่

ต่อมาโดนไฟใหม้ช่างภาพนิรนามถ่ายบ้านผมกำลังโดนไฟใหม้แบบเต็มๆ
จะ...จะ...อันเริ่มต้น

เรือนกล้วยไม้มอดไปแล้ว

วอดทั้งหลัง หมดทุกสิ่งทุกอย่าง

ตึกถูกสร้างขึ้นมาใหม่แทนบ้านไม้ติดกับโรงรถ ที่มีมิวเซเว่นจอดอยู่นั่นแหละครับ บ้านอา

ยอดอาคารเขียนชื่อ ปู่-ย่า เป็นอนุสรณ์

ตรงที่เด็กผู้หญิงยืนในภาพแรกสร้างเป็นตึกหลายชั้น แต่มือพี่สาว
ของเด็กผู้หญิงอยู่ ส่วนน้องชายเปิดกิจการบ้านวัสดุที่ถนนพระยาตรัง

ผมบอกกับช่างภาพว่าการที่ผมชอบดูภาพถ่ายนั้น เพราะอดีตเมื่อผ่าน
ไปแล้วก็ผ่านไป แต่เราสามารถเก็บความทรงจำและความสวยงาม
ในอดีตได้ และสามารถนำมาดูได้เมื่อนึกถึง ผมจึงชอบภาพถ่าย
และถ่ายภาพ

สุขสมหวัง เศร้าโศก ขื่นขม อบอุ่น ความรู้สึกดีๆ ความประทับใจ ทุกอย่างที่ว่ามา ภาพถ่ายเก็บไว้ให้เราได้ครับ

......ผมไปนอนบ่อยมาก

......พาครูออ๊ดที่ครูน้องบอกหน้าปรุไป ไป...ในห้องนี้

......ยังจำได้ครูระยอง..มาลีน่าจำได้อบรมพละที่ฉะเชิงเทรา
....ตามคนหล่อมาถึงจัน...ที่บ้านตุ๋ย...HA HA เจ้าของบ้าน
ไม่รู้หรอก

เอ ผมไปนอนบ้านไหนหว่า จำห้องนอนที่ผนังห้องเก็บปืนไว้หลายกระบอก ไรเฟิลซีแซด 30-06 ที่ผมอ่านในเพชรพระอุมาก็เห็นของจริงในห้องนี้ ลูกซอง 9 นัดก็เห็นในห้องที่ว่านี้เช่นกัน พ่อตุ๋ยสะสมปืนไว้หลายกระบอก

คิดถึงอดีตนะ มีทั้งโชคร้าย โชคดี สุข ทุกข์ ปะปนกันไป เพิ่งกลับมาจากงานศพ เจอ เพื่อนๆหลายคน ทั้งทุม ทองใบ และคุรถวัลย์ ที่พูดจาไพเราะมากๆ เปลี่ยนไปได้ไง เหมือนไม่ใช่คนเดิม แต่ว่าไม่เห็นจงรัก พี่อิ๊ด เลยนะ วันปลงเพื่อนพ้องคอกหมูไปกันอีกหรือเปล่า จะได้ไปเจอกัน