ในขณะที่นายใหญ่ไปธรรมกายแต่รู้สึกว่าเหมือนไปนรก(เพราะไม่อยากไป) แต่ก็มีคนจริงไม่ไปธรรมกายเหมือนกัน
คือเสี่ยติ่ง ไปสวรรค์แทน และเพื่อนผมอีกคนก็รู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ ก็เลยคิดว่า ในจังหวะที่เว็บคอกหมูยังไม่มีใคร
เข้า ก็ยังมีเพื่อนๆโทรมาหาอยู่เสมอ ท่ามกลางคนมากมายในเมืองอันแสนวุ่นวายกลับรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยว แม้จะ
รู้จักคนเป็นจำนวนมาก ในทางตรงข้ามผมมีเพื่อนในหนองบอนซึ่งทำให้รู้ว่า ผมยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่ทำให้เราพูดคุย
และหัวเราะด้วยกันได้.....
ผมก็เลยมานั่งคิดว่า...ความสุขนั้น อยู่รอบตัวเรา...ขึ้นอยู่ว่า ใครจะไขว่คว้ามาได้ เท่านั้นเอง