วันนีผมได้คุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งถึงชีวิตหลังเกษียณ ตอนนี้อยู่เหงาๆในบ้านทาวน์เฮฮ้าส์ที่เคยซื้อไว้ นานๆก็ไปหาลูกที่ทำงานต่างจังหวัด ชีวิตหลังเกษียณไม่เรียบง่ายหรือได้พักผ่อนอย่างที่คิดทั้งๆที่ประหยัดและวางแผนการใช้เงินอย่างดีตอนเออรี่ได้เงินมาล้านกว่า ได้เงินบำนาญ 2 หมื่นกว่าๆ เงินล้านหมดไปกับรถคันแรกของลูกและตัดหนี้บ้าน เหลือเก็บนิดห่อยใช้เงินอย่างระมัดระวัง ผมเชื่อเรื่องการระมัดระวังการใช้จ่ายอยู่แล้ว แต่ควบคุมระดับค่าครองชีพที่สูงขึ้นไม่ได้ นี่ขนาดเงินเดือนเต็มขั้นก่อนเออรี่นะครับ เธอพูดหัวเราะๆว่าตอนแก่ลูกมันจะเลี้ยงชั้นมั้ยนี่..
เมื่อมาเห็นเพื่อนผมกับปิ๋วที่กำลังจะเออรี่ในปีนี้มีเงินให้ 3 ล้าน มีบ้านสวนเล็กๆพอกิน(อิ่มๆ)แถวสวนพอเพลินอีก60 ไร่ มีเวลาเล่นเฟสตลอดวัน มีฟอร์จูนเนอร์ 1 คัน กับ ผอ.ที่กำลังจะเกษียณที่มีบ้านในตลาดกว้างขวาง บ้านสวนที่มะอึกแรดอีก2สวน ส่วนอีกรายยังไม่เกษียณมีบ้าน 3 แห่ง สวนอีกต่างหาก...
ผมมองชีวิตของแต่ละคนเป็นตัวอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตหลังเออรี่ของผมจะสบายอย่างที่ตั้งเป้าหมายไว้
ผมจำคำของอากงที่บอกกับผมว่าเตี่ยของเขาสอนไว้ไว้ว่า"ถ้ายังไม่หยุดกิน อย่าหยุดทำมาหากิน"เป็นแรงบันดาล
ใจให้ผมยังต้องเหนื่อยอยู่ทุกวัน
ใช้ชีวิตระหว่างที่ยังไม่เกษียณสะสมไว้หลังเกษียณกันให้ดีๆนะครับ....รวมทั้งสุขภาพที่ดีด้วย
