วันนี้อาซ้อกลับมาจากเยี่ยมพนักงานขับรถของสำนักงานมา เขาชื่อน้าหยึเป็นคนใจดี ใกล้จะเกษียณแล้ว ต่อมาเกิดผิดปกติเลยไปหาหมอก็เจอมะเร็งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกับต้องทำบายพาสด้วย เล่นเอาทุกคนถึงกับสลดใจผมนึกสงสารคนดีๆเหล่านี้ที่ต้องมาเจอกับโรคร้ายมากขึ้น คนที่ผมรู้จัก(ไม่เว้นแม้แต่พ่อของผม)ก็จากไปด้วยมะเร็ง
ความไม่แน่ไม่นอนในชีวิตที่ผมพบพานมีมากมาย แม้แต่กับผมเองก็เจอมาหลายครั้ง รอดมาได้ ในใจไม่คิดจะทำอะไรเกินตัว ทุกวันนี้พยายามใช้ชีวิตในครอบครัวดูแลกันและกัน ให้มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกับคนในครอบครัวคนรอบข้างที่เรารักและรักเราก็น่าจะกำไรแล้ว...หลายคนชอบพูดถึงเศรษฐกิจพอเพียงแล้วตีความไปผิดๆ ถ้าพิจารณากันลึกๆคำาว่าว่า พอเพียง นั้นก็คือพอดีกับความจำเป็นในชีวิตนั่นเอง
บางคนแม้มีมากมายจนกินเท่าไรก็ไม่หมดโลภโมโทสันจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปครอบครองไว้กับตนและครอบครัวอย่างไม่รู้จักพอ ก็ต้องทนทุกข์ทรมาณใจอยู่ท่ามกลางอำนาจเงินทองบริวารว่านเครือ ซึ่งหาความสุขที่แท้จริงไม่ได้เลยเพราะทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากจิตใจของตัวเองทั้งสิ้น
ทุกวันนี้ผมละวางไปได้หลายๆอย่างแล้วก็รู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเบาขึ้น รู้สึกมีความสุขมากขึ้น
เหมือนกับคำพูดที่ว่าให้....มีความสุขกับสิ่งที่มี....ดีกว่าจมกับความทุกข์ในสิ่งที่ตัวเองยังไม่มี....
