ผมเขียนเรื่องนี้ล่วงหน้าไปถึงวันจันท์ซึ่งเป็นวันปลง นับตั้งแต่หลายเดือนที่ที่แล้วที่เราได้รับข่าวอาการป่วยของตุ้มที่ประดิษฐ์ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขร่วมแก้ปัญหาจนวันนี้เป็นวันงานจนถึงวันจันทร์เรื่องราวของตุ้มและประดิษฐ์ก็ผ่านไปเหลือแต่ความทรงจำที่แสนเศร้า....ชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไป จะมีอะไรผ่านมาในชีวิต...และจากเราไป ไม่ว่าทุกข์สุข โชคดี-ร้าย เป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญและต่อสู้กับมันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนี่ง...ยังไม่จบแค่นี้
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ประดิษฐ์จะอุ่นใจได้(บ้าง) ก็คือเพื่อนนี่แหละครับ...คนดีไม่โดดเดี่ยว ทั้งโมทย์และดิษฐ์ผ่านงานมาก็มีเพื่อนหนองบอน ห้อมล้อมหนาแน่น
วันจันทร์ก็เป็นที่ตุ้มจากประดิษฐ์และพวกเราไป...เ่นเดียวกับความทุกข์ความเจ็บปวดทรมานที่หมดสิ้นไปแล้ว พร้อมกับสถานการณ์น้ำท่วมที่ผ่านพ้นไปพร้อมกับความทุกข์ยากของหลายต่อหลายคน และความย่อยยับของโรงงานอีกจำนวนมาก รอการฟื้นฟูเยียวยาให้ลุกขึ้นสู้ใหม่
แต่ผมเชื่อเหลือเกินว่า พอตั้งหลักกันได้ก็จะลืมเรื่องน้ำท่วมแล้วถั่งโถมโหมแรงไฟขึ้นมาอีกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ผมตั้งใจจะเดินออกมาจากจุดไร้สาระจุดนั้นที่จมปลักมาเกินกว่า5ปีแล้ว
...อยู่ในจุดที่ผมน่าจะยืน....หัวเราะกับเพื่อนๆ.......
