เรื่องเศร้า

เรื่องเศร้าที่เจี๊ยบเล่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุในงานแต่งงานมี2กรณีที่เกิดกับคนใกล้ชิดผม

คนแรกเป็นเพื่อนเรียนเอกภาษาอังกฤษแฟนเส้นโลหิตในสมองแตกตายวันแต่งงาน

เรื่องที่2เศร้ากว่า เจ้าสาวจบแพทย์กำลังเดินทางไปงานแต่งงานที่โรงแรมใหญ่ในกรุงเทพแฟนเป็นคนดีมากและพร้อมมาก ประสบอุบัติเหตุเสียชีวืต ต่อมา
พ่อเสียชีวิตตามเธอไป และไม่นานแฟนของเธอก็เสียชีวิต และต่อจากนั้นแม่ของเธอก็เสียชีวิต........
แต่ถ้าเรามีคู่ครองแล้วต้องจากกัน นั่นเศร้ายิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างของการจากพรากนั้นเป็นทุกข์ เมื่อเราต้องจากคนที่เรารักไป
มีบทกวีที่บรรยายสิ่งนี้ได้ดีว่า

อนิจจา ฉันทำชีวิตหาย ไปครึ่งหนึ่ง
ส่วนที่สูญ นั้นลึกซึ้ง มีน้ำผึ้งบุหงา ลดาวัลย์

ถนอมสิ่งที่เรารักไว้ให้ดีๆนะครับ

เศร้าาา...มากเลย...แง..แง..

แหม...หลานลุงยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะครับ....

เจ๊..แกเป้นวิไลวรรณ...ดาราเจ้าน้ำตามานานแล้วโปรดทราบ ฮิฮิ..

ใครว่าเรา...ปวดท้อง 3 วัน.....

สมัยยังเป็นคนบาปอยู่ ผมเที่ยวป่ากับประดิษฐ์ไปยิงนกต้นไทรกัน วันนั้นผมถือลูกกรดแม็กนั่มติดกล้องของประดิษฐ์อยู่ มีนกเงือก(นกแก๊ก)ลงกินลูกไทรอยู่คู่หนึ่ง ผมเล็งนกแก๊กเข้าเต็มๆกล้องตัวหนึ่งแต่ไม่ยิงเพราะสงสารอีกตัวหนึ่งจะขาดคู่ รอให้มีจังหวะเข้ากล้องทั้งสองตัวจะยิงให้ร่วงพร้อมกันจะได้ไม่มีตัวไหนมีชีวิตอยู่อย่างเดียวดายสงสารตัวที่มีชีวิตอยู่ สุดท้ายไม่มีจังหวะเข้ากล้องพร้อมกันทั้งสองตัว ผมเลยไม่ยิง

โอ้ย.....วันนี้ปวดท้องมาครึ่งวันแล้วครับ ใครรู้ตัวว่าแชงช่วยถอนคำสาปด้วยครับ ลุงไม่รู้เรื่องกับอีตาน้องด้วย ทำไมมาโดนหางเลขกับเขาด้วยละเนี่่ย โอ้ยปวด

555...6666...เอิ๊ก..เอิ๊ก..

ดีแล้วที่ทำไห้หลานสุยิ้มได้คงหายหงุดหงิดแล้วนะ ย่าไปสนใจใครบางคนที่ชอบแกล้งหลานเลยนะ ปลอยเขาไปพล้อมกับแก้วสุราก็แล้วกันโนาะหลาน... 55555 ...66666

ไอ้ 555 666 พอหาซื้อได้ แต่ เอิ้ก เอิ้ก เนี่ยตีไม่ออกว่าเลขอาราย....

เอหัวข้อเรื่องเศร้าไหงเป็นเรื่องตลกโปกฮาไปได้เนี่ยคุณ ต. .......

เรื่องเคร้าแบบนี้....ใครเจอถ้าตั้งสติไม่ดีแทบบ้าได้ทีเดียว

ยังจำวันที่เรานั่งรถไปหาฉลองที่บ้านกับเพื่อน( เจ้าของรีสอร์ทหรูที่เกาะกูดตอนนี้ ) เพราะเขาหายไป แต่แทนที่จะไปเจอตัวเป็นๆ กลับไปเจอโลงศพเขาแทน

จำได้..จำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ เป็นช่วงเปิดเทอมใหม่ๆ ฉลองขี่รถกลับมาโรงเรียน
แต่มาไม่ถึง ทางบ้านก็คิดว่าฉลองมาโรงเรียนแล้ว เจี๊ยบไปตาม ปรากฎว่าศพไปอยู่
โรงพยาบาลเพราะไม่รู้ว่าญาติอยู่ไหน..เราไปร่วมงานศพฉลองด้วย...

พวกเรา(รวมทั้งเจี๊ยบ)โชคดีที่ผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้ เพราะฉะนั้นจึงควรทำวันวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะเราแก้ไขอดีตและกำหนดอนาคตไม่ได้

ผ่านไปแล้วเรื่องเศร้า.....................
ทำให้ จิตใจเข้มแข็งขึ้น ..........เขาว่ากันยังงั้น

เรื่องเศร้าของประทุมก็มีนะเมื่อ 15 สิงหา ตอนเย็นทำกับข้าว ล้างเขียงหยิบลงใต้ซิ้ง
ปรากฎว่าเขียงตกใส่เท้านิ้วก้อยขวาหัก (รพ.สมิติเวช)หมอเอ็กเรย์บอกว่ากระดูกอยู่ในระยะปกติต้องเข้าเฝือก(ผ้าก๊อต)โดยจับคู่นิ้วนางกับนิ้วก้อยมัดไว้ด้วยกัน และนัดพบหมอทุกสัปดาห์เอ็กเรย์ทุกครั้งก็ปกติดีพอสัปดาห์ที่ 12 กันยา หมอขอพบอีกแต่ตอนเย็นที่ 11
ก.ย. ประทุมอาบน้ำเฝือกเปียกจึงถอดเฝือกออกแล้วเดี๋ยวทำใหม่ (ทำเองได้ระวังตลอดอยู่บ้านก็ใส่ถุงเท้าและรองเท้าแตะตลอดเวลา)พอออกจากห้องน้ำก็เตะประตูเจ็บมาก พอ
วันที่ 12 ก.ย.พบหมอตามนัดบอกหมอเอ็กเรย์บอกกระดูกเกยกันผิดรูปต้องผ่าตัด 5 ทุ่มคืนนี้อดน้ำอดอาหารนอนรพ.สมิติเวช และยิงลวดเข้าไปจากจอเอ็กเรย์แต่ไม่กล้าดูเสียวว่ะ จึงต้องลา ร.ร. ที่ 13 กย. 1วัน เศร้าไหมเพื่อนๆ ทุกวันนี้ต้องเดินกระโผกกระเผกมาสอนนักเรียน อยู่ชั้นสองต้องขึ้นบันได

โอ้โฮเข้าใจเลยเจ็บสุด แถมเจ็บสองต่อเลยนะครับ ซ้อประทุม อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลาจริงๆครับ

ไม่เอาล่ะ..........เอาเรื่องไม่เศร้าดีกว่า

ผอ. ก็เปิดประเด็นมาเลยซิครับ จะได้มากันตรึมๆ

ประทุมมาพูดได้แล้วเหรอ...เหอ..เหอ..ha..ha... ฮายังลุง... ..