พูดถึงติ่งแล้วผมนึกถึง"แจ้ง ใบตอง"ในหนังสือเรื่องเสเพลบอยชาวไร่ ซึ่งละม้ายคล้ายกันเหลือเกิน
ผมกะติ่งและเพื่อนๆสำมะเลเทเมากันมาตลอดในความเป็นคอกหมู จนเป็นที่หวาดระแวงของบรรดา
แม่บ้านว่า(มัน)จะพาสามีเราไปกินเหล้าที่ใหนกันอีก...ผมกับติ่งเที่ยวกินกันมาจนกระทั่งเพื่อนๆ
มีครอบครัวกันไปทีละคน2คน จนผมแต่งงานก็ยังพามาฉลองกันที่ไดม่อน จนถึงเมื่อวานนี้ก็ยัง
รักษามาตรฐานความเป็นเพื่อนไว้อย่างครบครัน ก็ออกไปกินกันต่อก็กะว่าจะกินกันเล็กๆน้อยๆ
จึงไปร้านข้าวต้มหิ้วเร้ดไปขวด กินไปกินมาก็เกือบหมดจนได้ ติ่งบ่นว่าตอนนี้เพื่อนกิน น้อยลง
ทุกวัน เหมือนกับที่วสันต์บ่นถึงความเงียบเหงาในหนองบอนน่ะแหละ ผมว่าเราสร้างกรอบแห่ง
ความรับผิดชอบมาล้อบรอบตัวเองต่างหาก
ผมชวนติ่งไปนอนที่บ้านได้เหมือนเดิม เหมือนเมื่อ20ปีก่อน แต่ติ่งก็คงต้องกลับหนองบอน
เพราะตอนเช้าต้องสอนเรียน
พอถ่ายรูปนี้ ติ่งก็บอกว่า "จะถ่ายไปทำ.....อะไรนัก...ะ
[img]
[/img]
