เรื่องขี้หมากองเดียวหน้าบ้านผมมีเรื่องให้เขียนได้หลายเรื่องครับ
เรื่องแรกก็คือว่าผมรู้ว่าเป็นของหมาของใคร ซึ่งถ้าเป็นหน้าบ้านคนอื่นก็โดนโวยแล้ว
แต่ที่ผมไม่โวยวายก็เพราะสงสารเจ้าของหมาที่เดินเก็บขี้หมาทุกวัน(ถ้ามีคนโวย)
อาจจะน่าสงสารหรือไม่น่าสงสาร
เรื่องที่2คือผมเริ่มเข้าใจพ่อผมว่า ทำไมจึงให้ผมไปวางยาหมา ทีแรกคิดว่าพ่อใจร้าย
ทั้งๆที่พ่อเป็นคนรักหมาเลี้ยงหมาไว้ที่สวนหลายตัว แต่เป็นเพราะหมาตัวนั้นไปขี้หน้า
โรงรถแล้วพ่อผมไปเหยียบเข้า คิดดูถ้าเป็นเพื่อนๆจะโมโหมั้ย
เรื่องที่3ผมเหม็นหน้าพวกโลกสวยที่หนุนกฎหมายคุ้มครองหมาโทษเตะหมาหนัก
กว่าเตะคนเสียอีก แต่ไม่สนใจที่จะเรียกร้องให้ออกกฏหมายลงโทษเจ้าของหมา
ที่ปล่อยหมาไปละเมิดสิทธิชาวบ้าน บางตัวหยนักขนาดกัดเด็กเสียชีวิต
พอมาอีกวันหนึ่งความคิดอันอุดมไปด้วยการให้อภัยและความเมตตาก็หมดสิ้น
ไปอย่างฉับพลัน เมื่อหมาตัวเดิมมาวนเวียนหน้าบ้าน ผมนึกถึงยาเบื่อหนูขึ้นมา
ทันที..
ตอนสายๆมีสาวๆแต่งตัวทันสมัยเดินกรีดกรายมาบนถนนริมน้ำที่มีชื่อเสียง
ขนาดลงนิตยสารไฮโซมาหลายเล่ม เธอคนนั้นเหยียบขี้หมาอย่างจังร้อง
ว้ายดังทั้งถนน
มาถึงตอนนี้ผมอยากให้หมาขี้ตามถนนให้เต็มไปด้วยขี้หมาตลอดสายขึ้น
มาทันที
ดัดจริต ตอแหล กันดีนัก...