เคยลงเรื่องของแวนโก๊ะห์มา2ครั้ง ก็ไม่น่าแปลกใจนะครับที่รูปแกขายไม่ออก
ในช่วงนั้น เพราะไม่ต้องกับรสนิยมของคนในสมัยนั้นซึ่งนิยมภาพสวยงาม
นุ่มนวลที่เรียกกันว่ายุคเรนัวซองก์
ก็เหมือนกับเอาเพลงหมอลำไปประชันกับบอดี้แสลมป์ที่กรุงเทพ คนต้องดู
บอดี้แสลมป์เป็นธรรมดา
และในทางกลับกันถ้าเอาเจนิเฟอร์คิ้มไปประชันกับหญิงลีที่นายายอาม
เจ้คิ้มม้วนเสื่อแน่นอน
ผมไม่แปลกใจที่ภาพของแวนโก้ะห์ขายไม่ได้ในยุคของแก แต่แปลกใจ
ที่มาได้รับการยอมรับจากทั่วโลกในยุคปัจจุบัน แบบที่คุณเฉลิมชัยเทียบ
ไม่ติด
สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้จากการดูภาพโย้เย้สีสดๆนั่นคือ ภาพของแก แตกต่าง
จากคนอื่นๆ ซึ่งถ้าจะเรียกในสมัยนี้ก็คือ อัตลักษณ์ เอกลักษณ์ หรือ
ความคิดสร้างสรรค์นั่นเอง