เคยพูดถึงบก.ใหญ่นิตยสารโลกหนังสือที่ผมเคยชื่นชมมาครั้งหนึ่ง ตอนนี้เพิ่ง
เล่นเฟ้ซเป็นแต่มาทำตัว กร่าง ในโลกออนไลน์ นั่งด่าคสช และศิลปินที่เห็นตรง
ข้ามกับตัวเอง ด้วยคำหยาบ ถ่อย สถุล ให้เป็นวาทกรรมแปลกๆ อ้างอิงของนอก
เป็นประจำ สมัยก่อนนิยมโซเวียต วรรณกรรมฝรั่งเศส ถึงกับเรียกตัวเองว่า
สุซาร์ต ที่มาจากชื่อ นักเขียนฝรั่งเศส แต่เดี๋ยวนี้กลับไม่ต่อต้านอเมริกันเหมือน
เก่า
ที่ผมนำเรื่องนี้มาเขียนก็เพราะเป็นบทเรียนอย่างหนึ่งว่า ในสมัยเด็กๆถึงวัยนัก
ศึกษาในช่วงนั้นเรามักชื่นชมคนหลายๆคนไม่ว่าเป็นนักเขียน ดารา ศิลปิน
หรือวีรชนในเหตุการณ์นองเลือดทางการเมือง ที่ตอนนี้เรียกว่าไอดอล
พอเราเติบโตขึ้นล่วงเลยมาจนถึงวัยใกล้เกษียณ สิ่งที่เราคิดนั้นไม่เป็น
อย่างที่เคยเชื่อ ผมก็เลยรู้สึก ผิดหวัง เมื่อรู้สันดานดิบของไอดอลใน
อดีตแต่และคน บางคนเลวยิ่งกว่าผมคิดเสียอีก
ถามว่าแล้วยังทนอ่านอยู่ทำไม ก็เพียงแต่อยากรู้ให้ล่อนจ้อนไปแล้วก็เลิก
อ่าน
เรียกว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ แต่เฟ้ซบุ้คนี่ทำให้รู้ไปถึงก้นบึ้งของความคิดเลยทีเดียว