ฟอรั่มคอกหมูกลายเป็นเรื่องโจ๊กก่อนนะ นึกถึงสุพลกับ
คำว่า ตะแล้น ดะแล้น แต่น แต้น ที่นำเอามาจาก
เกษม ฉายพันธ์ที่เล่าเรื่องขำขันได้ดีที่สุดคนหนึ่ง
ในรายการวิทยุ
ไอ้หนุ่มชาวไร่เข้าเมืองมาเพื่อหาข้าวของเพิ่มเติมไว้ใช้ในฟาร์ม เขาแวะร้านขายเครื่องมือ ซื้อถังใบหนึ่งกับพลั่วอีกอัน เสร็จแล้วก็แวะร้านขายพันธุ์สัตว์ซื้อไก่ 2 ตัวกับห่านอีกตัวนึง ปัญหามันเริ่มมีก็ตรงนี้แหละ เขาพยายามหอบหิ้วของที่ซื้อมาทั้งหมดกลับบ้าน แต่ดูเหมือนว่าสองมือที่มีมันดูจะน้อยไปซะแล้ว หลังจากความพยายามที่ไร้ผลอยู่เกือบห้านาที ชายเจ้าของร้านก็แนะนำเขา
“ทำไมคุณไม่เอาพลั่วใส่ไว้ในถังล่ะ หิ้วถังใส่พลั่วไว้มือนึง อีกมือก็จับห่านไว้ ส่วนไก่สองตัวคุณก็หนีบใต้แขนไปข้างละตัว แค่นี้ก็ได้แล้ว”
ไอ้หนุ่มชาวไร่ลองทำตาม มันได้ผลดี เขาขอบอกขอบใจเจ้าของร้าน แล้วเดินออกจากร้านไป
ระหว่างทาง เขาเจอสาวสวยนางหนึ่งเดินสวนมา
“คือว่าชั้นหลงทางน่ะค่ะ” เธอบอก “คุณพอจะรู้ทางไปร้านลุงจอนไหมคะ”
“โอ๊ย ไม่มีปัญหา” ไอ้หนุ่มชาวไร่คุย “ผมกำลังจะแวะไปหาพี่ชายผมแถวนั้นพอดี เดี๋ยวเราเดินลัดตรอกเล็กๆข้างหน้านี่ไป เดี๋ยวเดียวก็ถึง”
“จะดีเหรอคะ” หญิงสาวท้วง “ท่าทางตรอกนี้เปลี่ยวจะตาย ชั้นจะรู้ได้ไงว่าถ้าชั้นเดินเข้าไปในตรอกนี้กับคุณแล้วคุณจะไม่ปล้ำชั้น”
“โธ่...” ไอ้หนุ่มคราง “คุณพูดเป็นการ์ตูนไปได้ ผมถือของพะรุงพะรังยังงี้ แค่หาทางจะถือแล้วเดินไปได้ ผมก็แทบแย่แล้ว แล้วผมจะไปทำมิดีมิร้ายกับคุณได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้” แม่สาวค้อนควั่บใหญ่ ”คุณก็วางห่านลง เอาถังครอบมันซะ แล้วเอาพลั่วทับถังไว้อีกที ส่วนไอ้ไก่ 2 ตัวน่ะ ชั้นถือให้เองก็ได้!!!”
