ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องนี้นานแล้ว เกี่ยวกับร้านขายของชำ
สมัยที่ผมและพวกเราเป็นเด็กๆเป็นอย่างไร ซึ่งพวกนัก
อนุรักษ์ประเภทโลกสวย ไม่รู้ ไม่คิด ไม่ค้นหา เพราะ
ร้านขายของชำถึงจะมีมา50-60ปีแล้ว มันไม่เวิร์ค
เหมือนพวกสถาปัตยกรรม
สมัยเด็กๆร้านขายของชำจะตั้งอยู่ถัดจาก ก๋วยเตี๋ยว
หมูตุ๋นไปทางตลาดพระ และหน้าตลาดพระก็จะมีร้านขาย
ของชำอีก2ร้าน ซึ่งทายาทเป็นหมอ(เสียชีวิตแล้ว)
และอีกคนสอนลีลาส
ร้านขายของชำผมจะไปซื้อกุ้งแห้ง กะปิ น้ำปลา
หัวหอม ตามที่ย่าสั่ง ไปทีนึงจะหยิบกุ้งแห้งกินประจำ
ซึ่งไม่มีใครว่า เราเรียกเจ้าของร้านว่า หลงจู้
ต่อมาไฟใหม้ตลาดทั้งหมด ร้านขายของชำจึงย้าย
ไปอยู่ข้างตลาดน้ำพุ ยังคงสภาพร้านแบบเก่า
ผมเห็นเถ้าแก่ หรือ อากง หรือ อาแปะ มาเปิดร้าน
แต่เช้าทุกวัน ร้านขายของชำรุ่นนี้มาถึงคนรุ่นเดียว
กับผม ยกเว้นอาแปะ ในรูปถ่าย สืบทอดกิจการมา
บางร้านก็เริ่มปิดตัวลง
นี่แหละครับ วิถี ชีวิตในสมัยเด็กที่ยังมีชีวิตอยู่
แบบอ่อนล้าเต็มที
