ผมนำรองเท้าไปให้เพื่อนซ่อม เพื่อนคนนี้สมัยเรียนเป็น
คนหัวดีมาก แม้ปัจจุบันก็ประกอบอาชีพอิสระไปได้ด้วย
ดีเป็นคนหัวรุนแรงแต่ลึกลึกแล้วเป็นคนรักเพื่อน
พอผมไปถึงเขาเอารองเท้าผมมาดูแล้วดุว่าทำไมเอา
มาข้างเดียววะ(ผมงง ก็มันขาดข้างเดียวนี่หว่า) แล้ว
ทำไมต้องถอดรองเท้าด้วย โดนเข้าไป2ดอกเลยกรู
แต่ก็เชื่อ ผมกลับไปเอารองเท้าอีกข้าง เอารูปถ่ายสมัย
เป็นเด็กมาให้เพื่อนด้วย
พอเพื่อนเพื่อนดูรูป เสียงก็อ่อนโยนขึ้น แล้วจะจำตัว
เองได้มั้ย..ผมบอกว่าจำได้ไม่ได้ก็เอาไปให้หมด
นั่นแหละ..แล้วเอารองเท้าอีกข้างให้เพื่อน เพื่อน
ก็เลยฉีกให้ดูขาดอีกข้างนึง ผมร้องอ๋อ มันหมด
อายุพร้อมกัน
เพื่อนนั่งเย็บรองเท้าให้ผมเกือบครึ่งชม.เห็นทำท่
เจ็บหลัง บอกปวดมา2วันแล้ว ก็ตามเคยผมบอก
ให้รีบไปหาหมอซะ
พอเย็บเสร็จผมควักเงินให้จะรีบวาง
(เพราะรู้ว่าจะไม่รับ) โดนดุด้วยเสียงอันดัง
ไม่ต้องเลย รีบไปเลย ผมเลยต้องรีบเก็บเงิน
เพราะคนข้างๆพากันหันมามองแล้ว
เรื่องนี้ให้แง่คิดของความเป็นเพื่อนของผม
หลายๆอย่าง
และอย่างน้อย ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป
เวลาจะผ่านไปนานเท่าไร
เพื่อนไม่เคยเปลี่ยนแปลง