เรื่องเศร้า

ตอนเช้าผมมักจะไปซื้อเกาเหลาเนื้อที่ใกล้ๆวัดใหม่ จะเจอ
ผู้หญิงขายเป็นประจำทุกเช้า ต่อมาสามีมาขายแทน พอ
หลายๆวันเข้าก็ถามว่าแฟนไปใหน แกบอกว่าไปเฝ้าลูก
ชายที่ปกเกล้า

เดือนต่อมาแฟนแกยังไม่กลับ แกบอกว่าลูกชายหายแล้ว
แต่อาซ้อป่วย นอนโรงพยาบาลต่อ

จนกระทั่งวันนี้แกบอกว่า อาซ้อเป็นมะเร็ง พร้อมทั้งยิ้ม
แห้งๆ ใจผมพลอยเศร้าหมองไปด้วย คนทำมหากินสุจริต
มาชั่วชีวิตอายุอานามรุ่นเดียวกับผม ต้องประสบเรื่องราว
แบบเหลือเชื่อ

ทำให้ผมคิดได้ว่า ไอ้ปีญหาที่เราเผชิญแต่ละวัน เมื่อ
เทียบกับแกแล้วดูเบาหวิวไปทันที
ความเจ็บป่วยความตายไม่เข้าใครออกใคร
รวมทั้งความไม่แน่นอนของชีวิต น่าจะเป็น
บทเรียนให้เราใช้ชีวิตดีๆรู้จักพอใจในสิ่ง
ที่ตัวเองมีตัวเองเป็น และหมั่นทำความดี

เพราะวันพรุ่งนี้ ไม่แน่นอนจริงๆ

......เศร้าใจจริงครับ....

ท่านแอดมินกล่าวได้ตรงใจเลยครับ....สัจจธรรมชีวิตไม่มีอะไรมาก ใครๆก็รู้ แต่จะทำใจได้อย่างที่รู้หรือไม่ เป็นเรื่องยากมากๆครับ...ผมคิดอยู่เสมอ ความเกิด-แก-เจ็บ-ตาย มีเท่ากันทุกคน เป็นเรื่องธรรมดา วันหนึ่งก็ถึงคิวเราแน่นอน...เห็นคนอื่นป่วยเจ็บตาย ก็ยังไม่เท่าไร...ถ้าเกิดกับครอบครัวตัวเองบ้าง ทำใจปกติได้ไหม...ตอนที่ลูกชายคนโตตาย ทั้งแฟนผมและคุณยายร้องไห้เสมอ หลายคนคิดว่าผมคงไม่รักลูกเลย เพราะไม่มีใครเห็นน้ำตาผมเลย...หารู้ไม่ว่าผมเสียน้ำตามากแค่ไหน...

..........แสดงว่าน้ำตาตกใน