อีกอารมณ์(ต่อ)

จากอารมณ์ดีมีความสุขในวันขึ้นบ้านใหม่
เจี๊ยบก็พาเราไปเยี่ยมรุ่นน้องคนหนึ่งชื่อวิจารณ์
ซึ่งเออรี่และมาทำสวนยางอยู่ที่เขาสมิงนี่เอง เลยจากบ้านใหม่
เสี่ยหอมไป4-5กม.แยกจากถนนใหญ่เข้าไปอีก
ทางเข้าสวนก็เหมือนทางเข้าสวนยาง ค่อนข้างลำบาก แต่
โมทย์ก็เข้าไปจนถึงหน้าบ้าน

วิจารณ์เพิ่งรู้ตัวว่าป่วยเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายเมื่อเดือนก่อนนี่เอง
โรงพยาบาลหมดทางรักษาแล้ว ผมรู้สึกเศร้าใจ
เห็นแฟนกับลูกอยู่ในบ้านด้วย เข้าใจความรู้สึกได้ดี
ถ้าเสี่ยหอมรู้จัก ก็นัดเจี๊ยบเข้าไปเยี่ยมก็จะดีนะครับ
เพราะในช่วงเวลาแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีกว่า กำลังใจ
ที่จริงผมเองก็ไม่อยากแนะนำว่าต้องกินยาอะไรนัก
เพราะเคยเห็นมาหลายคนแล้ว แต่ละคนมีอาการไม่เหมือนกัน
และยาก็ไม่ใช่เหมาะกับทุกคน และสุดท้าย ก็ไม่พ้น

ที่ผมไม่ชอบสะสม ทรัพย์ ก็เพราะ ขี้เกียจ
อย่างหนึ่ง และ ความไม่แน่นอน ที่ผมเห็นมาบ่อยๆ
ก็เพียงทำไว้ไม่ให้อดตาย และเลี้ยงดูครอบครัวแค่นั้น
ผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายมาเยอะ ก็ดำรงชีวิตพอดีพอดี
กับเพื่อนดีดี และเตรียมพร้อมยอมรับเสมอ
กับความไม่แน่นอนอย่างมีสติ
ซึ่ง ความไม่แน่นอน นี้ เราควบคุมไม่ได้เลย

เจี๊ยบฝากรูปมาครับ

ดูรูปแล้ว เคยเห็นนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้...............สู้ๆครับ

รูปวิจารณ์(หนุ่ม) โมทย์ไลน์มาให้

.......โอจำได้แล้ว   ตอนเรียน   ล่ำๆๆเตี้ยๆๆ   ดูแข็งแรงมาก

ผมได้ยินมาว่า   แพทย์ทางเลือก   ที่อภัยภูเบตร์.....มียาดีรักษา   ขนาดขั้นสุดท้ายยังหายครับ

เล่าให้ฟังเหมือนกัน แต่คิวยาวตายก่อนแน่

รูปนี้ หนุ่มไป ตอนเป็นครู ล่ำๆ ผมหยิก เจอบ่อย

ข่าวล่าสุด สายวันนี้เพื่อนโทร.บอกว่า วิจารณ์(อ้วน) อาการหนักมากแล้ว...ก็ให้กำลังใจกันนะครับ...วิจารณ์กับผมเอง เป็นผู้ที่อาสาไปตามตัวฉลอง มาบรรจุครูที่หนองบอน คือวันนั้นผมไปรายงานตัวบรรจุครู ทางจังหวัดบอกว่ายังเหลือฉลองอีกคนเดียว ติดต่อไม่ได้เลย ใครรู้จักบ้าง ถ้าช้าจะเสียสิทธิ์ เลยไปชวนวิจารณ์นั่งรถเมล์ไปบ้านฉลองกันเลยครับ....

.........ครับมีอะไรก็ติดต่อมาทางเวปคอกหมู.....นะครับ

......หลับมาจากหนองบอน  ก็ไปกับเจี๊ยบ  ไปเยี่ยม วิจารณ์   ที่ซอยวัดสวนใน

คำแรกที่ผมถามคือ   จำผมได้ไหม     จำได้  พี่ชายจิ๋มใช่ไหม   ผมบอกว่าใช่   แสดงว่าสติยังดี

ความจำใช้ได้  บ้านอยู่ในสวน   สาเหตุที่ออกจากครูเพราะ  ตีนักเรียนแรงไปหน่อย   ชาวบ้านประท้วง

......วิจารณ์  บอกว่า   เราอยากให้ลูกชาวบ้านได้ดี   แต่เค้าไม่เข้าใจเรา   วิจารญ์  บอกว่าผมทำอย่างนั้นไม่ได้

............ผมมีวิญญาณเป็นครู   ต้องสั่งสอนลูกศิษย์ให้ได้ดี

........ไม่ใช่ประจบครูใหญ่ได้ 2 ขั้นทุกปี........สวัสดีครับนาย   สบายครับท่าน....เจ้านายมีอะไรให้ผมรับใช้
..........ผมทำไม่ได้    ผมเลยลาออก

........และก็ออกมามุมานะทำสวน  ทำไร่   ภรรยาสุดที่รักมีลูก 3  คน

ดูเจ้าเนื้อทั้งสองคน  ผมเห็นสองคน  พ่อมันบ่น   แม่มันไม่เคยให้ลูกทำอะไรเลย

ทำเองทุกอย่าง  พูดแล้วสั่นหัว   ลูกมันเลยทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง

..........ถ้าพ่อ แม่ตาย   มันจะทำอะไรกิน  กรีดยางกันยังไม่เป็น  ตอนนี้มียาง
1000  ต้น  อายุ 22 ปีแล้ว  ต้องสอยยางแล้ว   ทุเรียนก็ไม่ติน   ปลูกชะนี  ขายไม่ได้ราคา
.............ผมเลยแนะนำให้ปลูกกระดุม  ราดสารทำให้ออกก่อน   ราคาดี   ให้ผลดก    ชะนีไม่ต้องเสียดายตัดทิ้งไปเลย

........ผมก็แนะนำ  ให้  ตามตำราพ่อค้าที่มีประสพการณ์    ที่เคยมีมา

......และอีกอย่าง   การสอนลูก  ต้องสอนให้รู้จักทำกิน   ปริญญา  ต้มกินกับน้ำได้   สู้ประสพการญ์ไม่ได้

..........ปราชญ์ชาวบ้านมีถมไป  ที่เรียนรู้จากชีวิตจริง.....

สอนช้าไปครับ..เสี่ย

...........เอาบทเรียนของคนอื่น  มาเป็นตำราสอนชีวิตเราเอง

แล้วก็พูดถึงชีวิตเจียบ  ว่าลำบากยากเข็น  แม่มีลูก 10  คน   พ่อสอนให้ทำงานหนัก   เรียนไปทำงานไป

ผมฟังแล้ว  น้ำตาแทบไหลอาบแก้ม  น่าสงสารจริง  หลังสู้ฟ้า  หน้าก้มดูดิน   พ่อสอนให้สู้ชีวิต  ทำงานหนัก

แล้วลูกได้ดีทุกคน.....แถมมาเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาว.....เล่าถึงฉลอง   ตาย 22 พ.ย.  22   

............สั่งว่ามาไม่ต้องมา   ถ้าไม่มาให้มาหา....