ภาพที่ผมลงหน้าเว็บเป็นภาพชายร่างท้วมที่พนายายามฉีดน้ำต่อต่อต้านแก้สน้ำตาทั้งเนื้อทั้งตัวมีกางเกงในตัวเดียว
หลายๆคนดูภาพนี้แล้วอาจรู้สึกขำา ขำ แต่สำหรับผมแล้วกลับรู้สึกอีกอย่าง คือเป็นความกล้าและความเสียสละอย่าง
มากในการออกมาต่อสู้แนวหน้าสุด เรียกว่าเทหมดตัวเลย ความกล้าหาญและความเสียสละขั้นสูงสุดแม้แต่ชีวิตนี้
เขาไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลยนอกจากขุดรากฐานถอนโคนระบอบทักษิณให้หมดไป
เป็นแค่หนึ่งในหลายๆคนที่อยู่แนวหน้าสุดต่อสู้กับตำรวจด้วยมือเปล่า รวมทั้งผู้หญิงอีกหลายๆคนที่ต่อสู้อย่างจริงจัง
เจ็บจริง และอาจจะตายจริง
เมื่อผมเห็นบรรดานักวิชาการ นักห่าเหวอะไรอีกหลายๆนัก ที่ออกมาวิพากวิจารณ์ม้อบเหล่านี้ตามหน้าจอโทรทัศน์
และออกความเห็นที่ทำให้ตัวเองดูดี(กว่าคนอื่น)ทั้งๆที่ไม่เคยแม้แต่เหยียบย่างไปในสมรภูมิเหล่านั้นเลย
รวมทั้งบรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่บ่นว่า "เมื่อไรมันจะหยุดเสียที ตลาดเงียบไปหมด ขายของไม่ได้มาเกือบเดือนแล้ว"
ผมแทบจะไม่อยากติดต่อค้าขายกับคนเหล่านี้เลย
ผมรู้สึกละอายใจเหมือนกับเสี่ยหอม ที่เราไม่ออกไปช่วยเขา กลัวตาย กลัวระเบิด ห่วงในภาระหน้าที่ที่รับผิดชอบอยู่ ซึ่งความจริงแล้ว บรรดาวีรชนเหล่านี้ที่ไปลำบากเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย เขาก็เหมือนๆกับเรานี่แหละ ผิดแต่จิตใจ
ที่เสียสละมากกว่า กล้าหาญมากกว่า แต่เห็นแก่ตัวน้อยกว่า
พวกเขาเหล่านั้น สมควรเรียกว่า วีรชน
