ระยะนี้ผมออกมาบ่นเรื่องเขมรบ่อยๆ เพื่อนๆบอกว่าพวกเราตัวเล็กๆทำอะไรไม่ได้หร็อก ซึ่งก็เป็นความจริงครับ บางคนถึงกับเปลี่ยนช่องไปเลย แต่ลึกๆแล้วประชาชนตัวเล็กๆเมื่อมารวมกันก็เกิดปรากฎการณ์ใหญ่ๆได้ หลายๆครั้งโดยไม่นองเลือด....เรื่องใหญ่ขนาดเสียดินแดนยังวางเฉยกันได้แล้วอะไรจะเหลือ...
เมื่อคืนผมเห็นอาจารย์กลุ่มแดงออกมาสรรเสริญเขมรถึงการพัฒนาพื้นที่บริเวณหลังปราสาทเป็นพิภิฑภัณฑ์แล้วสังเวช
ใจครับในความเลือดเย็นของพวกมัน คนพวกนี้การศึกษาไม่ได้ช่วยอะไรเลย ระดับอาจารย์ในสถาบันศึกษาชั้นนำยัง
เป็นแบบนี้ แล้วประเทศชาติจะไปหวังอะไรจากการส่งเด็กเข้าไปเรียน
จิตสำนึกในการรักชาติอยู่เหนือคำว่าสีและความขัดแย้งภายในประเทศ ผมเห็นขี้ข้าทักษิณไปแสดงการนอบน้อมต่อฮอนัมฮงหลังจากที่มันแถลงให้ร้ายประเทศไทยหมาดๆแล้วสังเวชใจจริงๆ ว่าไอ้คนพวกนี้เงืนมีความสำคัญกว่าชาติบ้านเมือง
...ถึงเวลาต้องไล่รัฐบาลกันแล้ว อย่ามัวเกี่ยงกันว่ากูดีมึงเลว กูไล่แล้วมึงมาชุบมือเปิบ ยิ่งนานวันประเทศชาติก็จะไม่
เหลืออะไร และเมื่อถึงเวลานั้น ฝ่ายที่เรียกตัวเองว่า...คนดี...น่ะจะเดือดร้อน
...ก็ดูกรณีเขาพระวิหาร...พลเอกร่มเกล้า... สถานการณ์ในภาคใต้ เป็นตัวอย่างก็แล้วกัน....
