วันที่นัดพบกันแม้ว่าจะมีเพื่อนหลายคนที่ติดงาน...แต่ผมรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อป้าสุบอกขณะกำลังเล่นเฟ้ซว่า ป๋าบูรณ์ กำลังจะมารับแล้ว ตอนนั้นผมยังอยู่บ้านรอจะไปรับณเรศเพราะณเรศเลิกงาน4โมงครึ่ง ที่สุขใจก็เพราะเห็นความกระตือรือร้นของสมบูรณ์ ก็เลยบอว่านายเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยว่ะ กระตือรือร้นที่จะมาพบเพื่อน
ไปรับณเรศซึ่งถือว่าโชคดีที่ณเรศไม่ติดอะไรเพราะทุกทีผมจะไปกับณเรศและเสี่ยโมทย์เสมอ นี่เสี่ยเพิ่ง
กลับกรุงเทพ ถ้าณเรศติดงานก็แย่แน่เลย
ถึงวังปูนั่งลงข้างๆติ๋ม ติ๋มคุยตั้งนานยังจำไม่ได้ ป๋าบูรณ์ถามผมหลายครั้งว่าจำได้มั้ย..คืนนั้นคุยกันยาว ผมว่าผมคุยกับต๋มมากกว่าตอนอยู่คอกหมูเสียอีก ถ้าติ๋มไม่ตัดผมสั้นแล้วรวบผมแบบเดิมก็ไม่เปลี่ยนแน่แน่ แต่คนที่คุยน้อยเฉไฉคุยกับเสี่ยบูรณ์กลับเป็นประดิษฐ์.. ตอนนี้ประดิษฐ์ดูดีขึ้นใบเตยดูแลพ่อดี ก็ดีใจที่เพื่อนรอดตัวแล้ว
ประดิษฐ์บอกว่าที่สวนผมน่าทำร้านกาแฟ ก็บอกไปว่าสร้างให้แล้วให้ดิษฐ์ไปขายเอามั้ย ก็ส่ายหน้าลูกเดียว คงเข็ด
เรื่องร้านปลาที่ตราด..555
ถามปิ๋วว่าทำไมใช้งานพิชัยหนักนักตัวดำปี๋เลย...ปิ๋วบอกว่า..มันเป็นหน้าที่...แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ใครเป็นผบ.ทบ.
ป้าสุมาแล้วเย็นใจเพราะเป็นแม่บ้านดูแลการเงินในคอกหมู...ขนาดประดิษฐ์แอบจ่ายค่าอาหารไปแล้ว ยังไม่ยอมกันเลย ซึ่งทุกคนก็แชร์ๆกันไป มีแบบนี้กินกันได้บ่อยได้นานไม่จำกัดจำนวนคน จำนวนอาหาร
สุดท้ายงานนี้ถ้ไม่มี มู๋ เจี้ยบ ก็คงไม่ได้เจอติ๋ม อดีตครูสาวร่างเพรียวสวมกระโปรงยาวที่ทำให้หนุ่มๆคอกหมูมีชีวิตชีวา
กันมาแล้วในอดีต
