การยอมจำนน

คืนวันที่2อันเป็นคืนวันงานตากสินวันสุดท้าย ผมไปร้านหมอก่อนถึงโรงเรียนเทศบาล ปรากฎว่าที่รับฝากรถลามมาถึงหน้าบูรพาคลีนิค ...ซึ่งผมคิดว่าไอ้พวกประมูลรับฝากรถเนี่ยมันละเมิดสิทธิ์กันเกินไป...การเก็บเงินริมฟุทบาธนี่ถ้าเอาเข้าจริงผิดกฎหมายเพราะเป็นพื้นที่สาธารณธและจะยกให้ไครเอามาหากินไม่ได้ ผมเคยเอารถไปจอด พอมาเก็บเงินผมก็เลยไปเสีย ผมเสียเงินจำนวนมากกว่านี้ได้ถ้าบริจาคซื้อเครื่องมือแพทย์ หรือ ทุนการศึกษา แต่ 10 บาทก็เสียดายถ้าโดนรีดไถหรือถูกเอารัดเอาเปรียบ....เป็นเรื่องแปลกที่หลายคนยอมเสียเพื่อตัดปัญหา หรือไม่อยากมี
เรื่อง ซึ่งคิดว่า มันคือการยอมจำนนต่อการรีดไถของแก๊งค์ข้างถนนมากกว่า

พอเข้าไปในร้านหมอ ปรากฎว่าแฟนหมอที่เป็นแคชเชียร์บอกกับผมว่า..ขนาดหนูเข้ามาในร้านตอนเที่ยงยังถูกเก็บ
เงินเลย.....

ผมตั้งใจว่าถ้ามีโอกาสก็จะคุยกับผู้เกี่ยวข้อง..แต่คิดถึง...ทางเลือก..ที่นายใหญ่พูดไว้กรณีที่มีแต่รายการร้องเพลง
ละครน้ำเน่า รายการผีๆ ไม่มีรายการที่ดี ให้เลือก ที่จะไม่ดู....(ทั้งที่เรามีโทรทัศน์ไว้ทำติ่งอะไรไม่ทราบ) ผมก็เลย
เลือกทีจะไม่เข้าไปเที่ยวงานโดยยอมเสียค่าจอดรถ...

กลัวเหมือนคุณราเมศว่ะ

ในหลักธรรมอีกแง่มุมหนึ่ง...การยอมแพ้ อาจเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ข้ามภพข้ามชาติ...การยกโทษให้ อาจดูเหมือนเรายอม ไม่เอาเรื่อง เขากำเริบ เราเสียเปรียบ...ความจริงไม่ใช่เช่นนั้น แต่เป็นเพราะเรากำลังบำเพ็ญบารมีขั้นสูงคือ "อภัยทาน" อันเป็นทานบารมีที่สูงส่งอยู่ครับ...

nares พิมพ์ว่า:

ในหลักธรรมอีกแง่มุมหนึ่ง...การยอมแพ้ อาจเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ข้ามภพข้ามชาติ...การยกโทษให้ อาจดูเหมือนเรายอม ไม่เอาเรื่อง เขากำเริบ เราเสียเปรียบ...ความจริงไม่ใช่เช่นนั้น แต่เป็นเพราะเรากำลังบำเพ็ญบารมีขั้นสูงคือ "อภัยทาน" อันเป็นทานบารมีที่สูงส่งอยู่ครับ...

หลังปีใหม่ได้คำตอบดีดีจากอากงเรื่องถ่ายภาพ...และหลักธรรมดีดีก็จากทั่นณเรศนี่แหละ...ใครคิดได้แบบนี้ ผมว่า
..หลุดพ้น..ไปได้เปลาะหนึ่ง

ชาวยิวมีกฎของความยุติธรรมอยู่ข้อหนึ่ง ใครที่ควักดวงตาผู้อื่นข้างหนึ่ง ก็ต้องชดใช้ด้วยดวงตาข้างหนึ่งเช่นเดียวกัน
จนปัจจุบันนี้อิสราแอลหรือชาวยิวก็ยังมีศึกสงครามไม่เลิก...

ชาวยิวมีกฎของความยุติธรรมอยู่ข้อหนึ่ง ใครที่ควักดวงตาผู้อื่นข้างหนึ่ง ก็ต้องชดใช้ด้วยดวงตาข้างหนึ่งเช่นเดียวกัน

.....แรงไปท่าน....อมิตตาพุทธ