เรื่องในร้าน

ต่อจากเรื่อง...ความฝัน...นะครับ แล้วเราก็เข้าหุ้นกันทำร้านปลาจนได้ ได้ทำเลดีเสียด้วยใจกลางเมืองเลยทีเดียวแต่วันนี้ยังไม่เล่าเรื่องปลาเพราะมันยาว เอาเรื่องในร้านดีกว่า เราผลัดกันมาดูแลร้าน คนที่วางมาดเป็นผู้จัดการคือเจ้าติ่ง ชอบขายปลาเวลาสาวๆเดินเข้ามาอีกคนก็คือสมบูรณ์จะอารมณ์ดีตลอดเวลาเวลาวัยรุ่นเข้ามาในร้าน ที่น่าร้านเป็นร้านประสงค์การพิมพ์ ลุงสงค์ให้ความเมตตาเราถึงขนาดลงโฆษณาร้านในนสพ.ของลุงให้ฟรี โดยผมเขียนบทความลงคอลัมน์ให้ตอบแทน...

ลุงสงค์มีลูกน้องอยู่คนเป็นวัยรุ่นตัวเตี้ยๆอวบๆตาแป๋วชอบมาคุยกับผมบ่อยๆ
กว่าจะรู้ก็เสร็จเจ้าติ่งไปซะแล้ว ชอบขึ้นไปคุยกับเจ้ติ่งอยู่ชั้นบนบ่อยๆ มีอยู่วันหนึ่งแฟนเจ้าติ่งที่หนองบอนมาหาที่
ร้านถามหาเจ้าติ่ง (ตอนนั้นก็คุยกับเด็กอยู่ชั้นบน) แฟนเจ้าติ่งถามว่าอยู่มั้ย....ผมก็เลยบอกว่าอยู่ชั้นบน....
ต่อจากนั้นเรื่องเป็นอย่างไรผมจำไม่ได้แล้ว(จริงๆ)ถ้าโมทย์รู้ช่วยต่อที...


แต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้หรือเปล่า..ที่ทำให้ติ่งมีแฟนชื่อหนูถึง 2 คน วีรกรรมเรื่องผู้หญิงมีอยู่หลายภาค ยาวกว่าแฮรี่ พอร์ตเตอร์เสียอีก แม้กระทั่งภาคปัจจุบันเรื่องน้องเก่งกับน้องน้ำหวานก็ยังไม่ใช่ตอนจบ

แหมอาแปะ...ยังจะมาถามอีกว่าเรื่องต่อไปจะเป็นยังไง....ก็ชั้นบนเราใช้ไม้อัดกั้นเห็นห้อง 2 ห้อง ห้องในเป็นห้องมใหญ่ นอนได้เกือบ 10 คน ห้องนอกเป็นห้องเล็ก นอนได้สัก 2 - 3 คน เวลามีสาวของติ่งมา พวกเราต้องมานอนรวมกันที่ห้องเล็ก ก็มี พิชัย ป๋าบูรณ์ ตุ๋ย มีผม บางครังเฮียขาว(ที่ขับเท็กซี่หนองยอน)ขับรถมาตราดมาขอนอนด้วย เราก็อัดรวมกันที่ห้องเล็กนี่แหละ คิดเอาเองละกันห้องที่นอนได้ 2 - 3 คน ต้องนอนเบียดกัน 5 - 6 คน ร้อนก็ร้อนไม่เป็นไร ทั้งนี้ต้องเสียสระให้เถ้าแก่เขานอนกับหวานใจอย่างสุขสโมสร นี่แหละรักเถ้าแก่(เพื่อน)จริงจริ๊ง.....

ส่วนเรื่องราวในร้านปลา และเรื่องหญิงๆของเถ้าแก่(ต่ิง)มันยืดยาว เหมือนมหากาพย์ รามเกียร อะไรทำนองนั้น เล่าไม่มีวันจบสิ้นครับ

จำได้ดีบรรยากาศในร้านนั้น แต่เรื่องเสี่ยติ่งวันนั้นไม่รู้เรื่องด้วยครับ