สิ่งที่เป็นสนิมในใจของผมมาจนทุกวันนี้ก็คือ เวลาสมบูรณ์เจอผมจะบอกกับผมว่า เฮ้ย..วันนี้อยู่ยาวไม่ได้นะเว้ย..
หรือณเรศมักจะถามผมว่า..ถึงเช้าหรือเปล่า...ผมไม่ได้กินเหล้านะ..และสายตาที่มองผมอย่างหวาดระแวงของ
..เจ้าของ..ของเพื่อน ด้วยความกลัวว่าจะพาเพื่อนไปเสียๆหายๆ...ทั้งๆที่ตอนนี้ภาระหน้าที่และความรับผิดชอบ
ของผมก็ไม่น้อยไปกว่าเพื่อนๆเลย รวมทั้งที่รอดและเหลือกันมาอยู่ดีได้ทุกวันนี้ ยังพิสูจน์..ความดี..ไม่ได้อีกหรือ
จำได้ว่า...ตอนอยู่คอกหมูโรงเรียนล่าง ผมเคยเอากระเทียมมาแขวนไว้ที่ประตู...เพื่อนๆถามว่า..แขวนทำไม...
ผมก็บอกว่า..กันผีว่ะ...แต่ก็กันไม่ได้ซักทีพอยามดึกหน่อย แค่เพื่อนเห็นเงาผีอยู่หน้าประตูรั้วก็เผ่นกลับบ้าน
โดยไม่ได้ร่ำไม่ได้ลา......
เพื่อน(บางคน)ที่เคยกลัวผี ตอนนี้ปราบผีได้สำเร็จ นั่งกินเหล้ายิ้มเย็นๆและอยู่ยาวจนอดีตชายโสดอย่างผมต้องอิจฉา แถมยังเลี้ยงผีไว้อีกหลายตัว...ลองทายสิครับ ว่าเพื่อนคนนั้นเป็นใคร
...บอกไว้ก่อนนะว่า..ไม่ใช่สุวิทย์แน่นอน...HA...HA..
ขณะนี้ 08.51น.)
