สมัยหนุ่มๆผมมีเพื่อนอยู่หลังเขา 2 คน หลังเขาระยอง 1 คน แถวๆบ้านยายดา ตอนได้ดีเป็นผอ.แถวๆวังจันทร์
อีกคนอยู่หลังเขาคิชกูฏ คนนี้ตอนนี้เป็นพ่อเลี้ยงอยู่ลำพูน สมัยหนุ่มๆผมชอบไปค้างตามบ้านเพื่อนๆทั้งติ่ง
บูรณ์ ประดิษฐ์ แต่ 2คนที่ว่านี่ไปแค่ครั้งเดียว เพราะอยู่ใกล ที่นำมาเล่าให้ฟังเนี่ยเพราะผมเคยขี่มอร์เตอร์ไซด์
ไปบ้านเสี่ยหอมครั้งหนึ่ง แต่จำไม่ได้แล้วว่าไปเรื่องอะไร ความรู้สึกตอนนั้นรู้สึกว่าบ้านเสี่ยหอมอยู่ใกลและลึก
มาก ตอนเสี่ยหอมออกมาส่ง ย้ำกับผมว่าอย่าแวะรับใครกลางทาง.....พบขี่ออกมาได้พังนึงก็เจอจริงๆเป็น
ผู้หญิงขอซ้อนท้ายไปด้วย คำเตือนของเสี่ยหอมยังอยู่ในสมอง แต่ก็ดันรับผู้หญืงคนนั้นออกมาด้วยใจระทึก
แต่ก็โชคดีที่เธอลงเมื่อถึงทีหมายโดยไม่ทำอะไรผม
ที่นำเรื่องนี้มาคุยให้ฟังแม้ว่าเพื่อนผมทั้ง2คนนี้จะเป็นคนใจน้อย(เป็นบางครั้ง)และพูดจาขวานผ่าซากทั้ง
2 คน ซึ่งตรงกับใจเรียกว่าปากกับใจตรงกัน ผมก็ยังเห็นความรักความเป็นห่วงเพื่อนของทั้ง 2 คนนี้
สังเกตได้จากเมื่อนายใหญ่ เสี่ยโมทย์ ประทุม ไปเชียงใหม่ก็จะเห็นภาพเสี่ยหอมยืนกอดคอเพื่อน
ส่งมาในเว็บ ยกเว้นประทุม เพราะกลัวหัวแตก.....555
