จากคำว่า ตรรกกะ วาทกรรม ปรองดอง วันนี้จะคุยถึงเรื่อง ต้นไม้พิษ ที่ให้เกิดคำว่า ผลไม้พิษ ซึ่งพวกนี้เป็นพวก
เดียวกับ กาฝาก ต้นไม้พิษส่วนหนึ่งอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย ที่ออกมาสร้างความแตกแยกในสังคมไทยอย่างไม่เคยมีมาก่อนได้แก่ จอน ใจ สมศักดิ์ เกษียร ชาญวิทย์ วรเจตต์ และอีกหลายต่อหลายตัว ที่ไม่ยอมทำหน้าที่ของตัวเอง คือการเผยแพร่ความรู้ที่สร้างประโยชน์สุข ความเจริญก้าวหน้าทางวิชาการ จริยธรรม ศิลธรรม เพื่อให้นักศึกษา ลูกศิษย์ที่เรียนนำความรู้ออกไปสร้างความเจริญก้าวหน้าแก่สังคม บรรดาอนาจารย์เหล่านี้กลับหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเดิมๆ เรื่องล้ม
เจ้า เรื่องม.112 ไม่เคยทำอะไรนอกจากนี้เลย ถ้าเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ก็น่าจะโยนทิ้งไปเพราะไม่ถูกพัฒนาเพิ่มเติม
ส่วนต้นไม้พิษนอกรั้วมหาวิทยาลัย ก็ได้แก่บรรดาแกนนำและแกนนอนทั้งหลายที่หมั่นสร้างความขัดแย้งเป็นอาชีพ
เพราะถ้าสังคมเป็นปกติสุข พวกนี้ก็คงหมดความหมาย
จำได้ว่าเคยเขียนเรื่อง พ่อค้าอาวุธ ไม่อยากให้สงครามจบ
แล้วเสี่ยหอมถามว่าพ่อค้าอาวุธเป็นใคร ต่อมานักโทษชายก็โฟนอินแบับ ถีบหัวเรือส่ง ก็พูดถึงเรื่องพ่อค้าอาวุธไม่อยากให้สงครามจบด้วย..คงรู้แล้วนะครับว่าใคร
.บรรดาต้นไม้พิษก็ต้องออกผลไม้พิษออกมามากๆอย่างที่เห็นเป็นพืชเขาเรียก ต้นไม้พิษ แต่ถ้าเป็นสัตว์เขาเรียก.... เอี้ย...ครับ
