เมื่อวานผมได้ยินเสียงเพื่อนบ้านดังมาจากหลังหลังบ้านผม.."ยอมจนโว้ย...ไม่ขายหร็อก เสียง"..แกคงเจอแบบเดียวกับผมน่ะครับ..เพื่อนบ้านของผมคนนี้เป็นผู้หญิงดิ้นรนทำกินตั้งแต่สาวจนตอนนี้ก็เกือบ 60 เป็นอัมพฤกษ์เดินไม่ถนัดแต่แกก็ช่วยตัวเองตลอด เวลามีแกงส้มอร่อยๆก็จะเอามาเผื่อด้วย แนมด้วยกุนเชียง...ประเด็นก็เหมือนเดิมครับเงิน 300 บาท ใช้วันเดียวก็หมด หรือ อย่างมากก็ 3 วัน แต่คำพูดลับหลังที่ตามมาก็คือ .."โธ่เอ้ยนึกว่าดี ที่แท้ก็ขายเสียงเหมือนกัน"..คำนี้เจ็บปวดนะครับ ผมไม่ยอมเป็นลังให้มันเหยียบขึ้นไปเป็นนักการเมืองหร็อก..เปื้อน..
อีกประเด็นก็คือ.."อากง"... ศาลพิพากษาว่าหมิ่น โดยส่งข้อความถึง 4 ครั้ง ยอมถอนอุธรณ์รับโทษเพื่อขอพระ
ราชทานอภัยโทษ...ตายในขณะอยู่ในความดูแลของกรมราชทัณฑณ์ แทนที่จะโทษเจ้าหน้าที่ว่าทำไมไม่นำคัว
มารักษาข้างนอก กลับไปโทษศาล โทษม.112......พวกบ้าคลั่งทั้งหลายก็ออกมาโวยวายโทษ ม.112 เหมือน
กับจ้องอยู่แล้ว....คนพวกนี้ถนัดครับเรื่องการเหยียบศพเพื่อจะยืนให้สูง หลังจากหากินบนกองศพเดือนตุลา พฤษภา
เมษา มาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงม.112หร็อก แค่ไปด่าพ่อแม่ไอ้พวกนี้ มันก็ฟ้องหมิ่นประมาทแล้ว
แล้วเพื่อนๆอยากจะเป็นลังไม้ หรือกองศพกันบ้างมั้ยครับ
