วันนี้ผมฟังเรื่องราวในวัยเด็กของท่าน ว.วชิรเมธี...ที่ท่านเล่าด้วยตัวเอง
แล้วสบายอกสบายใจครับ...บุคลิกของท่านเป็นพระที่นุ่มนวล สุภาพ
พูดตรงไปตรงมาไม่ติดขัดไม่ดัดจริตแต่ดูน่าฟัง ท่านเล่าว่า
ชีวิตในวัยเด็กของท่านอบอุ่นนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาในครอบครัว
แม่เป็นผู้รอบรู้ในข่าวสารและมีความศรัทธาในพุทธศาสนา ทำให้ชีวิต
ท่านอยู่ใกล้ชิดทั้งพ่อแม่และวัด...เวลาบวชก็ตั้งใจบวช พอบวชแล้วก็
ตั้งใจศึกษาธรรมมะ พอศึกษาเรื่องธรรมมะแล้ว ก็ขยันค้นคว้าหาความรู้
และเผยแพร่ธรรมมะและความรู้แก่ผู้ศรัทธา
ทุกวันนี้ที่เด็กหลงเดินทางผิดก็เพราะขาดความดูแลเอาใจใส่จากครอบครัวนี่แหละครับ ขาดทั้งความเอาใจใส่ของพ่อแม่ ขาดทั้งสิ่งที่ยึดเหนี่ยวทางใจ
ครูจึงเป็นอีกผู้หนึ่งที่น่าจะเติมเต็มในสิ่งที่เขาขาด ให้ความรัก ความอบอุ่น ส่วนเรื่องวัดนั้น โรงเรียนอยู่ใกล้วัด ก็ควรส่งเสริมให้เด็กเข้าวัดฟังธรรม นอกเหนือจากวันสำคัญ เป็นการฝึกให้เด็กมีสิ่งยึดเหนี่ยวและสำรม
ตนได้ด้วย
เขียนถึงท่านว.แล้วภาพของพระอีกองค์หนึ่งผุดขึ้นมา แล้วอดนึกถึงความแตกต่างระหว่างผู้ทรงศิกับผีปีศาจไปไม่ได้
