เวลาผมไปจตุรจักรทุกครั้งที่มีเวลาผมจะแวะดูภาพตามร้านขายภาพศิลปะที่เป็น
ห้องเล็กๆติดกันอยู่เป็นกลุ่ม คนวาดฝีมือดีจบจากสถาบันสอนศิลปะหลายๆๆ
สถาบัน มาอยู่รวมกัน มีงานหลากหลายสไตล์ดึงดูดให้คนที่ชอบงานศิลป์(ที่มีน้อย)
เข้าไปดู..แต่ส่วนใหญ่ที่ผมเห็นมักจะเป็นฝรั่ง ภาพที่โชว์ก็มีหลายสไตล์ เวลาผม
ไปดู ไม่ค่อยกล้าคุยกับเจ้าของร้านนัก เพราะดูแต่ละคนลักษณะเซอร์ เซอร์ ถ้า
ใครนึกไม่ออกว่าเป็นยังไง ก็ดูภาพเสกตอนเบลอๆนั่นแหละใกล้เคียง ผมยอมรับ
ครับว่างานของพวกเขาเหล่านี้สวยเป็นมืออาชีพ....แต่ดูยังไงก็ขาดจิตวิญญาณ
ผมไม่อยากใช้คำนี้เท่าไร แต่อ.เฉลิมชัยแกชอบพูด..ผมอยากจะพูดว่า.ขาด
ความรู้สึกมากกว่า...หลายคนถ้าไปดู ก็จะถามว่า ก็สวยขนาดนี้.จะเอางัยอีก
คือ..ผมคิดว่าภาพที่ศิลปินวาดจากความรู้สึก กับ วาดเพื่อขายน่ะ มันต่างกัน
ถ้าวาดจากความรู้สึกที่อยากจะถ่ายทอดความคิด ความรู้สึก ให้คนทั้งหลาย
ดูเป็นงานที่ฝากไว้ในแผ่นดินละก้อ นั่นแหละมีค่าและอยู่นาน แต่ถ้าวาดเพื่อ
ขาย นั่นเป็นพาณิชย์ศิลป์ถึงจะสวย แต่ดูแล้ว ก็ไม่รู้สึกอะไร
ผมเปรียบเทียบงานศิลป์ให้ดูง่ายๆนะครับ อย่างปฏิมากรรม(รูปปั้น)รูปปั้นหินอ่อน
สีขาวชายหนุ่มโรมันยืนเปลือยที่ชื่อว่าเดวิด นั้นมีชื่อเสียงตั้งแต่ยุคโรมันมาจน
ถึงทุกวันนี้ กับ จ๊ะ คันหู ที่ลงทุนทั้งเนื้อทั้งตัวทั้งจิตวิญญาณก็ดังชั่ววูบเดียว
ลองดูงานศิลปด้วยหัวใจกันนะครับ