ภาพที่เห็นจนชินตาก็คือภาพบรรดาเหล่าทหารที่ช่วยคนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
อย่างที่ลงกันให้ดู ทหารเหล่านี้อยู่ในน้ำกันเป็นเดือนๆแล้วนะครับ ถ้าไม่นับที่ต่าง
จังหวัดอย่างอยุธยา อีกภาพหนึ่งก็คืออาสาสมัครที่ออกมาช่วยทำอาหารให้ผู้ประสบ
ภัยในขณะที่บ้านตัวเองจมมิดเหลือกาละมังใบเดียว ผมอยากให้ภาพนี้อยู่ในความ
ทรงจำของเราไปนานๆว่า ใครเป็นมิตรในยามยากและช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์อย่าง
แท้จริง....เพราะพอน้ำลดแล้วผมกลัวเหลือเกินว่าภาพความดีงามจากการเสีย
สละในวันนี้.....หลังจากน้ำลดแล้วจะถูกแทนที่การปลุกระดมเรื่องทหารฆ่าประชาชน
ขี้นมาอีก รวมถึงการหาแพะรับบาปแทนการผิดพลาดในการแก้ปัญหาน้ำท่วมของตัวเองผมรู้สึกชินกับการออกมาทำสีหน้าจริงจังน้ำตาคลอออกดูน้ำท่วมดูผู้ประสบภัย
หรือบทคราม่าน้ำตาคลอแล้วละครับ
เพราะขนาดผู้ประสบภัยที่อยู่หลังคาเดียวกับเธอยังถูกทิ้งพร้อมกับบรรดาของบริจาค
กองใหญ่ ในดอนเมืองอาคารเดียวกับศรภ.เธอยังบอกไม่รู้...ถ้านักข่าวไม่เข้าไปเจอ
กลุ่มนี้ก็เป็นอีกกลุ่มหนึ่งทีถูกลอยแพโดนตัดน้ำตัดไฟมาทั้งคืน
