ในขณะที่เท็คโนโลยี่ก้าวมาถึงระบบสัมผัส หรือที่คุ้นๆก็คือ ทัชสกรีน แต่ในสังคมของมนุษย์กำลังก้าวสู่โลกไร้สัมผัสอย่างแท้จริง โซเชียลเน็ตเวิร์ค หรือสังคมบนอินเตอร์เน็ต ไม่ว่าจะเป็นอีเมล์ เอ็มเอสเอ็นไฮไฟว์ เฟสบุ้ค ทวิตตเตอร์ ทำให้เรารู้จักคนมากขึ้นๆ แต่คนเเหล่านั้นเราไม่สามารถสัมผัสได้เลย...โลกอินเตอร์เน็ตทำให้พ่อแม่สามารถสไกป์ถึงลูกได้เห็นหน้าลูกได้ไม่ว่าจะเป็น ลอนดอน(ภาษาเขียน) หรือกรุงเทพ ทำให้เราติดต่อกับลูกได้ทันทีที่คิดถึง เห็นหน้ากันได้ตลอดเวลา...โดยไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปหา ดูเหมือนอบอุ่น แต่ผมว่ามันทำให้เราห่างใกลจากโลกแห่งความเป็นจริง และห่างใกลลูกมากขึ้นทุกที.....การสไกป์ก็ไม่ผิดกับการดูโทรทัศน์นั่นแหละมีชีวิต แต่ไม่มีวิญญาณ ความสะดวกทำให้เราขี้เกียจเดินทางไปหาลูก ลูกขี้เกียจเดินทางมาหาเรา
สมัยก่อน การเดินทางไปกท.ต้องใข้เวลาเป็นวันต้องเอารถลงแพข้ามแม่น้ำบางปะกงไป เรารู้สึกมีความสุขเพราะได้เจอลูกจริงๆไม่ใช่ถ่ายทอดสด
อาจารย์ในม.กรุงเทพคนนึงเคยคุยกับผมว่า เขาชอบอ่านจดหมายมากกว่า อีเมล์
เช่นเดียวกับฝรั่งที่มาเที่ยวริมน้ำเขาส่งโปสการ์ดภาพถ่ายริมน้ำกลับไปให้เพื่อนที่ประเทศของเา
ทางตู้ไปรษณีย์
