เรื่องเก่า

กระทู้เรื่อง กาแฟหมา เป็นกระทู้ดีๆอีกกระทู้หนึ่งนะครับ อ่านแล้วเห็นภาพเลย ภาพที่รุ่นลูกของ
เราจะไม่มีวันได้เห็นอีก เรื่องที่เจี๊ยบเขียนก็ดี และเรื่องของปราโมทย์ที่ทิ้งความสุขสบายของ
ชีวิตราชการไปลำบาก รวมทั้งชีวิตนอกราชการก่อนจะเป็นเสี่ยหอมผมรู้ดีตั้งแต่เขาไร่ยามา แต่
สิ่งที่เสี่ยหอมและเสี่ยโมทย์มีไม่ใช่ดวงหรอกครับ มันคือความอดทนเหนือมนุษย์มนา เมื่อลง
ทุนสูงผลตอบแทนก็ได้สูงเป็นธรรมดา
ส่วนนายใหญ่ก็พอๆกับเสี่ยหอมน่ะแหละ อยู่ใกล้เมืองกว่าเสี่ยหอมหน่อย ตอนไปบ้านนายใหญ่
หนนั้นรู้สึกได้ดีถึงความมืด ผมได้ยินนายใหญ่พูดกับพ่อนับคำได้เหมือนกัน
แต้ทุกคนทีว่าก็รอดมาได้

ผมว่าปัจจุบันนี้คนส่วนใหญ่รวมทั้งครอบครัวผมด้วยเลี้ยงลูกให้ลูกสบายเกินไป ลูกเลยขาดความแข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ เอะอะอะไรก็จะพึ่งพ่อแม่ไว้ก่อน

สัน พิมพ์ว่า:

ผมว่าปัจจุบันนี้คนส่วนใหญ่รวมทั้งครอบครัวผมด้วยเลี้ยงลูกให้ลูกสบายเกินไป ลูกเลยขาดความแข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ เอะอะอะไรก็จะพึ่งพ่อแม่ไว้ก่อน

ผมว่าครูสันต์....พูดถูกเราสอนให้ลูกขาดความเข้มแข็ง สุขสบายเกินไป รวมทั้งลูกผม
ต่อไปจะเผชีญโลกแห่งความเป็นจริงลำบาก....ในเมื่อใจไม่แข็งแกร่ง

มีแม่อยู่คนนึงไม่มีหลักการไม่มีปรัชญา เลี้ยงลูกยังไงก็ได้ อยากทำอะำไรก็ทำ อยากเป็นอะไรก็เป็น
ตอนนี้ลูกคนนั้นทำงานสบาย ปีนึงทำครั้งหรือ2ครั้ง ครั้งนึงครั้งนึงได้เป็น100ล้าน
แม่คนนั้นคือ แม่ทองสุข ลูกคนนั้นคือ อุดม แต้...
ที่จริงผมไม่ค่อยชอบมุขของเขานัก แต่คนคนจำนวนมากชอบ

ยกตัวอย่างเรื่องนี้ให้ฟังว่า ชีวิตของคนเราไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวหรอก
ดูอีกคนก็ได้ เป็นมหาเศรษฐี แล้วต้องคดีหนีหมายจับ มาวันนี้กลายเป็นผู้วิเศษเข้าประเทศญี่ปุ่นได้เยอรมันได้ .....

ตัวนิดเดียว......โกงเก่งฉิบ..ย.....ไม่รู้จักพอ......เฮ้ยเผลอแผลบเดียววกเข้าการเมืองฉิบ...