ส่งท้าย

ผมออกจากวัดกัลยาณมิตรบ่าย3กว่าๆจึงตัดสินใจเดินทางกลับ เห็นต่อชวน
ไปดูวัดสมานรัตนารามที่แปดริ้วที่มีชื่อว่าพระพิฆเณศใหญ่ที่สุดในโลก เคย
เห็นสุรพลโพสต์ในเฟ้ซครั้งหนึ่ง แต่ไม่ตั้งใจไปจริงจังมากนัก ใจผมจดจ่อ
อญุ่วัดโสธรมากกว่า

พอไปถึงก็เห็นรูปเคารพมากมาย ขนาดใหญ่ๆ ไม่ว่าจะเป็นพระพืฆเณศ
เจ้าแม่กวนอิม เซียน มังกร ตั้งอยู่เต็มไปหมด ดูแล้วเหมือนงานศาลเจ้
มากกว่าวัด แต่ละจุดขายบุญ ขายความหวัง ขายพร สำหรับคนที่ชอบ
ขอทั้งสิ้น ผมมองรูปปั้นเหล่นั้นอย่างปลงๆเพราะหคุณค่าทางศิลปะ
ไม่ได้เลย เมื่อเทียบกับวัดเล่งเน่ยยี่ ซึ่งทางวัดนี้ให้ความสำคัญกับ
รูปปั้นเหล่านี้มากกว่าโบสถ์เล็กๆหลังเดิม ที่ไม่มีใครแวะเข้าไปไหว้
พระกันเลย

ตอนนี้นอกจากวัดธรรมเกย์แล้ว วัดต่างๆก็พยายามหาจุดขาย ทำ
มาเก็ตติ้ง(การตลาด)แบบบ้านๆ เพื่อดึงเงินเข้าวัด มากกว่าชวนคน
มาฟังเทศน์ฟังธรรม ทำสิ่งดีๆ (ซึ่งมักจะอ้างว่าถ้าเป็นวัดอย่างเดียว
เดี๋ยวจะอดตาย ไม่มีคนเข้า

ผมถ่ายรูปไปอย่างนั้นเอง ไม่มีความชอบหรือความประทับใจอะไรเลย
บอกกับต่อว่า คงมาแค่ครั้งเดียว และไม่มาอีกแล้ว
ตอนนี้มีวัดแถวชลบุรีวัดหนึ่งวาดจิตกรรมฝาผนัง มีสไปเดอร์แมน
มือถือ ไอแพ็ด เป็นจุดขายดึงเด็กเข้าวัด

สมองวิปริตไปขนาดนี้ แล้เด็กรุ่นต่อไปจะเป็นอย่างไร...

ตอนถ่ายรูปนี้ นึกถึงนายใหญ่ทุกที เลยถ่ายมายั่วเล่นเล่น

.........มันแปลกดีนะ

ไปวัดผมชอบความสงบ ธรรมชาติ ไม่ชอบรูปปั้นอะไรนักไม่รู้