คนดี...

ในขณะที่สังคมไทยกำลังบ่นถึงความไม่ดี คนไม่ดี และสิ่งไม่ดีต่างๆที่สะท้อนออกมาในเว็บนี้ จนหลายๆคนรู้สึกว่าสังคมไทยน่าจะหมดหวังเสียแล้วกระมัง อาจเป็นเพราะต่างคนต่างมุ่งที่จะเสนอแต่เรื่องราวไม่ดีออกมากันมากมายจนรู้สึกว่าเราจะหาคนดีไม่ได้เลย วันนี้ผมโชคดีมากที่ขับรถไปติดหล่มจนขยับออกไม่ได้ ระหว่างที่ผมจะโทรให้คนมาช่วย ก็พอดีมีรถโฟร์วีลมาจอด เขาลงมาช่วยลากรถผมขึ้นจากหล่ม..พอช่วยเสร็จผมก็ถามเขาว่านี่ไปใหนมา เขาบอกว่ากำลังจะไปเนินสูงพอดีเห็นรถติดหล่มอยู่ก็เลยย้อนมาช่วย
ซึ่งเสียเวลาร่วมชั่วโมง...ผมขอบอกขอบใจเขายกใหญ่ ผมยังจำรอยยิ้มเย็นๆในดวงตาเขาได้ เขาจัดเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ผมว่าคนดีๆเหล่านี้ยังมีอีกมากมาย เพียงแต่เราไม่ค่อยเจอะเจอเขาเท่านั้นเอง
หนูนาถามผมว่า"ถ้าพ่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ พ่อจะลงไปช่วยใหม....."
ผมไม่ได้ตอบ...เพราะก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน

เจอคนดีมีน้ำใจจริงๆครับ............................

คนดีในสังคมไทย มีอยู่เยอะแยะ แต่ส่วนใหญ่คนดีเขาไม่คุยโม้โฆษณาตัวเองหรอก ถึงเวลาเขาก็ทำความดีเลยโดยไม่มีการวางแผนล่วงหน้า ทำด้วยสามัญสำนึกในตัวของเขาเองโดยอัตโนมัติ

พูดได้ตรงใจผมเลย...แม้แต่ชื่อผมยังไม่รู้จักเลย..พอถามว่าอยู่ที่ใหนครับนี่...เขาบอกว่าเขาอยู่แถวๆเขื่อนสะพานหิน(ทางไปหนองบอนเสียด้วย)....

โชคดีครับ
คนที่ทำดี.....คิดดี.... ก็มักจะเจอสิ่งที่ดีๆ..............ทันตา ครับ
เรื่องที่ดีๆ เล่าอีกกี่ครั้ง ก็ยังน่าอ่าน

ตอนขับรถเข้าหนองบอน ก็เคยไล่ตามรถคันหน้า เพื่อบอกเขาว่าของจะหล่นบ้าง กันชนท้ายกำลังต่องแต่งอยู่บ้าง ไงๆเราก้เคยโบกรถเพื่ออาศัยไปโรงเรียนสมัยก่อนนะ

พูดให้เห็นภาพชัดเจนถึงเรื่องโบกรถของครูหนองบอนเลยนะครับ ให้ครูสาวๆโบก หนุ่มแอบข้างหลัง
พอรถจอดก็เฮกันขึ้นรถ สาวๆนั่งรถเก๋ง หนุ่มนั่งรถกะบะ

ไปทำไม้......ถนนดีๆไม่วิ่ง เอารถอะไรไป ไม่มีวินในตัวหรือไงพ่อคุณ

.

หัวไม่ล้านซะหน่อยทำเป็นใจน้อย

เวบล่ม..............จอมืด

ที่กดจุดเดียวเนี่ย..เมื่อกี้เอาหัวข้อAdminขึ้นให้โมทย์ดูว่ามีคนเป็นห่วง...เสร็จแล้วก็กดตอบกระทู้นี้ขึ้นมาอีกหน....ตอนนี้ฟอรั่มเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวตก แต่ก็ดีนะเพราะคนตอบเยอะ.....

ส่วนที่ถามว่าไปทำไมทางแฉะอย่างนั้นพอดีเป็นทางออก ถ้าย้อนกลับไปออกทางเข้าก็ต้องถอยไปเกือบ 1 กิโล อ้อรถผมยกสูง โฟร์วีลนะ คือมี4ล้อ....
ยอมรับว่าใจน้อยเพราะรักเดียวใจเดียว 555

เราทั้งใจน้อยและขี้บ่น (พี่ตุ๋ยแขวะมา) ตอนย้ายมาปีแรก ก็ออกค่ารถให้เด็กหนองบอนเดือนละ๑,๑๐๐ เขามาเรียนที่ตราด ก็ให้ปีละ ๑๐ เดือน ไม่ได้ให้ทั้งปี ให้ไปได้ ๔ เดือน ก้ไปเจอเขา เขาไม่พูด ไม่ทัก และไม่สวัสดี ก็ชักน้อยใจนิดๆ ก็ให้ไปจนครบปี แล้วเขาก้ไม่ทัก ไม่โทรมาหา หรือเมล์มาแม้แต่ครั้งเดียว สั่งเพื่อนๆเขาไปบอก ก็ไม่โทรมาหา พอสิ้นปี อาการน้อยใจกำเริบหนัก เลยหยุดทำความดี ตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยเขาแล้ว ไอ้นิสัยใจน้อยนี่ แก้ไม่หายจริงๆนะ

อย่างนี้เขาเรียกน้อยใจ ไม่ใช่ใจน้อย ถึงเจี๊ยบจะใจน้อยและขี้บ่นก็อยู่กันตั้งแต่เรียนเอกอังกฤษ มาถึงวันนี้ไม้ใช่หรือ...

น่าจะดีขึ้น

เอาอันนี้ เหมาะกะวัยหน่อย

เคยเจอคนมีน้ำใจแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้นย้ายไปอยู่ สะตอน้อย ทางกำลังสร้างฝนตก รถติดหล่ม ไม่มีรถผ่านมา ใกล้ค่ำ โชคดีมีรถ โฟว์วีลผ่านมาเขายืมเชือกชาวบ้านแถวนั้นลากขึ้นมา
ให้ค่าตอบแทนเขาๆไม่รับ เลยขอบคุณในความมีน้ำใจ ให้ค่าเชือกไป หนึ่งขวด

เสร็จกันสุพล...............................
เลย.....ให้กินของเมา.........ซะเลย.....

ทีหลังฝนตกรถติดโทรหาผม ผมมีสิบล้อไปลาก

คิดว่าเพื่อนใจน้อย เวปล่มซะนี่

ผมเห็นมีแต่คนพูดเอาใจเลยเบรกซะที555

เปิดฟังไม่ได้ทั้งสองเพลง