เห็นหัวข้อนี้บางคนอาจคิดว่าเรื่องเด็กรุ่นใหม่ ทำไมมาลงฟอรั่มภาพเก่าเล่าเรื่อง(วะ) ก็เป็นเพราะผมมีโอกาสได้พูดคุยกับเด็กธรรมศาสตร์2คนที่ลงพื้นที่ทำวิจัยชุมชนริมน้ำจันทบูร ที่จริงก็มีลงมาทำกันหลายรุ่นหลายสถาบันแล้ว แต่2คนนี้น่าสนใจตรงที่มีบุคลิกแบบบ้านบ้าน ตามสำนวนสมัยนี้ แต่สมัยก่อนคงเรียกว่าบ้านนอกน่ะแหละ ผมชอบเพราะไม่เหมือนเด็กหลายคนไปเรียนกรุงเทพแล้วทำตัวเป็นเด็กกรุงเทพจบออกมาก็ทำแบบเด็กกรุงเทพ หางานไม่ได้ก็ขายเสื้อผ้าบ้าง ขายกิฟต์ช็อปบ้างอะไรทำนองนี้
แต่เด็ก2คนนี้มาหาข้อมูลชุมชนแบบจริงจัง และอาจารย์ก็ลงมาคอยดูแลอย่างละเอียด ทำให้ผมยอมเสียลูกค้ามาให้ข้อมุลกับเด็กถึง2ชม. ซึ่งถ้าเป็นเด็กคนอื่นๆก็จดๆแล้วก็ไป...ผลงานจึงเป็นแค่คำบอกเล่ามากกว่า ซึ่งงานวิจัยควรจะมีหลักฐานอ้างอิงที่เป็นจริงทั้งทางเอกสาร และคำบอกเล่าอย่างเป็นระบบ
ผมสังเกตว่าเด็กๆก็สามารถทำงานใหญ่ๆได้...เพราะชุมชนริมน้ำที่กำลังมีชื่อเสียงอยู่ขณะนี้ก็มาจากการทำงานที่จริงจังจากเด็กที่มาจากสถาบันอาศรมศิลป์3คน ที่สามารถทำงานหินนี้สำเร็จอย่างงดงาม ที่เรียกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา....น่าที่หัวดำหัวหงอกอย่างเราน่าจะเอาเป็นแบบอย่างนะครับ[/color]
เด็กธรรมศาสตร์ที่ผมกล่าวถึง คนนึงจบจากเบญจมราชูทิศพื้นเพเป็นชาวตำบลฉมัน อีกคนมาจากยะลามีพ่อแม่เป็นครู..อย่างพวกเราครับ