ช่วงนี้ผมเจอคำคมในเฟ้ซที่มักจะพูดว่าอย่าไปอาลัยอาวรณ์ในความหลัง อย่าวาดหวังในอนาคต แต่ต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุดบอกเป็นทำนองว่าอดีตผ่านไปแล้วไม่ย้อนกลับและอนาคตยังมาไม่ถึง จงอยู่กับปัจจุบัน
ผมไม่ค่อยเชื่อคำกล่าวนี้นักเพราะอดีตเป็นบทเรียนหรือประสบการณ์ที่ดีที่ทำให้เรามาถึงปัจจุบัน และถ้าเราไม่คิดถึงอนาคต
เราก็จะไม่มีเป้าหมายในชีวิตเช่นเดียวกัน ส่วนชีวิตในวันนี้ก็คือการดำรงอยู่เพื่อทำให้ดีกว่าในอดีตที่ผ่านมา และเตรียมตัวให้
ผ่านวันนี้ไปถึงวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า...เพราะวันนี้จะกลายเป็นวันวานและพรุ่งนี้จะกลายเป็นวันนี้ตราบที่เวลายังเดินไปข้างหน้า
ตลอดเวลา 3 ปีที่ผมหมกมุ่นอยู่กับอดีต จนเพิ่งออกมาเมื่อวันที่ 29 ผมว่าอดีตเกหล่านี้เหมือนกำลังใจในการทำงานในปัจจุบัน
ไปสู่วันพรุ่งนี้ที่ยังมีเพื่อนร่วมรุ่นร่วมวัยที่พูดเรื่องเดียวกันอยู่ข้างข้าง ไม่ใช่เราอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางผู้มาทีหลัง คนละยุคสมัย
คนละประสบการณ์ที่ไม่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา
ผมเห็นเพื่อนๆหลายคนในอดีตยังเตรียมการสำหรับอนาคตของตัวเองและลูก อย่างพิชัยเตรียมสวนไว้ให้ลูก เสี่ยน้องมีหอพักไว่จุนเจือยามแก่ จำนงเปิดร้านกาแฟให้ปอย และอีกหลายๆคนส่งลูกถึงฝั่งแล้ว
และอนาคตที่ลูกๆอาจจะไม่ได้อยู่กับเรา เราก็ยังมีเพื่อนรายล้อมอยู่รอบรอบตัวเรา ในวันพิเศษ และไม่พิเศษ
3ปีที่ผ่านมาของเว็บคอกหมูจึงไม่สูญเปล่า
