บทเรียน

บทเรียนจากน้ำท่วม มีคนหลายประเภท ครับ

ประเภทแรกยืนกอดอกดูน้ำ แสดงอาการวิตกต่างๆนาๆ
ประเภทที่2 กูรู้ กุข่าวลือ จะมีข่าวเขื่อนแตกบ้าง น้ำจะมาบ้าง
ประเภทที่ 3 โชว์ของ นั่งรถยกสูงลุยน้ำไปตามถนนสร้างความเดือดร้อน
ซ้ำเข้าอีก
ประเภทที่4 โทรมาบอกว่าเป็นไงบ้าง เป็นห่วง (อ้อ แต่สำหรับเพื่อนๆ โทรมาหาผมได้นะครับ กลัวเหงา
และจะเกิดความรู้สึกว่า นี่มันไม่ห่วง กรู เลยหรือ)

สำหรับผมแล้ว แก้ปัญหาง่ายๆ เอารถไปจอดวัด กลับบ้าน ยกของขึ้นที่สูงไล่ระดับราคาและความสำคัญ
เดินไปซื้ออาหารตุนไว้ เตรียมไฟฉาย ถ่าน เสร็จแล้วท่วมแค่ใหนก็ปล่อยวาง

สมัยนี้ไม่มีเวลานึกถึงคนอื่น เพราะคนอื่นไม่นึกถึงเรา
นึกถึงสุภาษิตที่ว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

ข่าวว่าน้ำระบายลงทะเลได้สะดวก น้ำทะเลไม่หนุน (ข่าวนะ) วันนี้น้ำลดหรือยังล่ะ

   

มาเร็วไปเร็ว แต่ชิบหายกันถ้วนหน้า ผมเห็นใจแถวหมู่บ้านไชยันตร์กับพลับพลา และนาเชย ครับ
เพราะเหตุการณ์เร็วแบบไม่คาดคิดรถเสียหายหลายคัน ข้าวของในร้านค้าเก็บไม่ทันเสียหายมาก
และไม่ได้เกิดจากคว่ามประมาทไม่จากฝ่ายปกครองหรือประชาชน
ที่น่าแปลกก็คือไม่มีการประเมินว่าเสียหายเท่าไร

.......ก็คนจันไม่เลือกไอ้หน้าเหลี่ยมนี่.....มันไม่ดูแลหรอก....คนจันซื้อยากกกกกกก

ประสบการณ์ แต่ละคนไม่เหมือนกัน เนาะ..............
แต่ป้องกันไว้ดีที่สุด