เมื่อคืนกลับจากงานศพที่ผู้ตายเป็นมะเร็งปอดจากควันธูปที่ผู้ตายคลุกคลีมาค่อนชีวิต เพราะทำหน้าที่ดูแลศาลเจ้า
มีกรรมการศาลเจ้าไปร่วมมากมายรวมทั้งประธานจาก 4 ศาลเจ้า ซึ่งดูเป็นเด็กๆลูกคนจีนที่มีสตางค์ทั้งนั้น ส่วน
ภาพประธานที่มีอายุมีประสบการณ์เป็นคนเก่าแก่นั้นหมดไปแล้ว...ผมจึงไม่รู้ว่าธรรมเนียม ประเพณี เก่าแก่
ของศาลเจ้าจะบิดเบี้ยวไปอย่างไร...แต่ตอนนี้ไม่ค่อยจะซีเรียสกับเรื่องเหล่านี้แล้ว
พอตอนเช้าวันนี้ผมมีโอกาสไปที่สวนสาธารณะพระเจ้าตากอีกหน แต่ทัศนวิสัยไม่เป็นใจ ภาพจึงไม่สวย ตอนนี้
ก็เลยมีภาระหน้าที่ใหม่คือถ่ายภาพมาลงเว็บ...ก็พอดีเจอเพื่อนเก่าคนหนึ่งมีอาชีพทำป้ายโฆษณาบอกชื่อก็ได้
สมนึกโฆษณา อาจมีเพื่อนๆรู้จักบ้าง บอกตอนนี้อาชีพของเขามีเกิดใหม่ขึ้นเยอะ ตัดราคาสะบั้นหั่นแหลก ที่
ร้ายกว่านั้นก็คือลูกน้องนักการเมืองรับงานป้าย โบชัวร์ รถแห่ ไปทำเสียเอง ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
ข่าวคราวมนัสตายทำให้เพื่อนเก่าสมัยกศน.โทรมาบอกว่าปลงวันนี้ แต่ผมไปไม่ได้ ก็เลยบอกว่าอยากเจอกลุ่มกศน.คิดว่าเสี่ยโมทย์คงรู้จัก มี เป็ด อารีย์ ส่วนอ.ไกรสรไม่ได้ข่าวเลย
ชีวิตมาถึงช่วงนี้ก็คงเป็นชีวิตที่สัพเพเหระจริงๆ ผม..พยายาม..ใช้ชีวิตช่วงนี้กับดรอบครัว..เพื่อนฝูง...ทำ
ในสิ่งที่ชอบทำและชอบธรรม แต่จะไม่เอา นม ไปจ่มสี เด็ดขาด ผมย้อนไปดูรายการนั้นอีกครั้งไม่ใช่เพราะ
ความหื่น แต่ดูแล้วมันเป็นการแสดง จริงๆ โดยคอเมนเตเตอร์ทุกๆคนแสดงตามสคริปต์ แต่ก็ไม่เนียนเลย
ถึงอย่างไรการใช้..นม...ยังได้ผลเสมอ..เสมอ..เพราะ..
.ยอมอดตาย ดีกว่า อดนม เห็นงานเป็นลม....เห็นนมสู้ตาย
