มีลูกค้าหลายๆคนบอกกับผมว่า "เคยมาซื้อปลาที่ร้านนี้ตั้งแต่ยังเด็กๆ"หลายคน ซึ่งผมก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยิน
แม้ว่าร้านผมซึ่งเคยเป็นร้านปลาร้านเดียวและร้านแรกในอดีต และกลายมาเป็นร้านปลาเล็กๆเมื่อเทียบกับร้าน
ปลาที่เกิดทีหลัง แต่ก็พอใจในสิ่งที่มีเพราะมีสติปัญญาและกำลังทำได้เท่านี้ ซึ่งถ้าทำได้มากกว่าก็คงจะทำ
แต่ก็คิดว่ามันคงจะเหนื่อยมาก ก็สรุปว่า..ขี้เกียจ...ก็เลยสู้เสี่ยโมทย์กะเสี่ยหอมซึ่งอึดกว่าไม่ได้ ที่พูดมา
ก็เพียงจะพูดว่า แรงบันดาลใจและความฝันในวัยเด็กนั้น เป็นแรงผลักที่สำคัญเมื่อเขาเติบโตขึ้น อย่างเช่น
ปู เป็น บก.หนังสือปลา และอีกคนทำสกู้ปเป็นตอนๆส่งไปให้หนังสือปลา และทำเว็บไซต์เกี่ยวกับปลา
ก็เพราะตอยนเด็กๆพ่อแม่พามาซื้อปลานี่แหละ
ผมเขียนเรื่องนี้มาก็เพราะว่าเห็นวสันต์ปั้นนักฟุตบอลจนโตขึ้นมีฝีเท้าดีติดระดับสโมสรหลายคน และพอมาเห็นกิจกรรมอนุรักษ์ในชุมนุมรักนก ก็คิดว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นในการสร้างเด็กให้เติบโตขึ้นมาเป็นผูู้ใหญ่
ที่รักและหวงแหนธรรมชาติ ก็เพราะการปลูกฝังตั้งแต่เด็กๆนี่แหละ แม้จะเป็นจุดเล็กๆที่หลายคนมอง
ข้ามไป แต่สำหรับผมแล้วมันดูดี(แม้ว่าผมจะไม่ชอบป่าก็เหอะ) คนอย่างครูวสันต์มีอีกหลายคนที่เป็นคน
เล็กๆ จุดเล็กๆที่มีอยู่ทั่วประเทศไทย ที่คนส่วนใหญ่จะมองไม่เห็น จนกระทั่งเมื่อความมืดมาปกคลุมจึง
จะเห็นจุดเล็กๆหลายๆจดกระพริบให้เราเห็นหลายๆจุดดูสุกใสสวยงามประดุจแสงหิ่งห้อยที่มาทดแทน
แสงจันทร์ในคืนเดือนมืด......
เดี๋ยวนี้แม้คำว่าอุดมการณ์คนรุ่นใหม่อาจจะรู้จักแค่ออกไปบนท้องถนน แต่ผมว่าสิ่งทีครูวสันต์ทำอยู่
ดูเรียบง่ายและบริสุทธิ์กว่าเยอะครับ
