เวลาผมเขียนถึงคอกหมูทีไร ผมมักจะรู้สึกถึงบรรยากาศขมุกขมัวดิบๆเสมอ ถ้าเป็นภาพก็ออกโทนสีน้ำตาลแดง และบรรยากาศตอนมืดค่ำอยู่ในความรู้สึกเสมอ ไม่ว่าการต้องเดินอย่างระมัดระวังในหน้าฝน พื้นคอกหมูที่เฉอะแฉะ การเดินเข้าออกห้องน้ำแสนจะลำบาก ในตอนแรกผมนึคกโมโหอยู่ในใจว่า ทำไมต้องให้กรูมาอยู่ท้ายสุดในบ้านที่แสนจะเส็งเคร็งอย่างนี้ด้วย(วะ) เพราะเห็นบ้านอื่นๆใต้ถุนเขาจะมีปูนกันเกือบทุกบ้าน
แต่พอมานึกตอนที่กำลังนั่งพิมพ์อยู่นี้ ผมก็รู้สึกว่ามันเหมาะสมดีแล้ว เพราะเรามันเป็น
คนที่ไร้ระเบียบในชีวิต และคอกหมูก็มีกิจกรรมสร้างความรำคาญแก่ชาวบ้านอยู่บ่อย
ครั้ง การอยู่ริมหน้าผาจึงเป็นสิ่งที่เหมาะที่สุด แต่ถึงจะเป็นบ้านที่ซกมกระดับคอกหมู
ก็เรียกว่าเป็นบ้านที่คนเข้าออกโดยตลอดไม่เงียบเหงา
แม้กระทั่งย้ายมาอยู่คอกหมู2 แล้วก็เถอะเข้ามาทุกวัน ทุกวันนะเพื่อน
แต่ถ้าถึงตี 3 ก็ขอนอนเอาแรงก่อน 5555
