อากง

หลังจานปูนิ่มร้านคุณต้อย..นอกจากรสชาดอาหาร และบรรยากาศดีๆแล้ว ผมได้
แง่คิดดีๆจากอากงมาแบ่งปันเพื่อนๆด้วยครับ
ผมเห็น.อากง.ทำงานหนักแต่งตัวมอมแมมขลุกอยู่ในนากุ้งกลางแสงแดในฤดูร้อน
แล้วนึกในใจว่า ถ้าผมมีเงินมากมายอย่างอากง ผมไม่มายากลำบากอย่างนี้หร็อก
แต่เมื่อได้ยินคำพูดจากอากงว่า...พ่อผมสอนไว้ว่า..ถ้าเราทำงานแล้วมีเงินใช้
มันก็ไม่มีปัญหาอะไรหร็อก...แต่ถ้าวันใหนเกิดไม่ได้ขึ้นมา...จะทำอย่างไร....
แค่สั้นๆแบบนี้ก็เลยทำให้ผมเข้าใจอากงมากขึ้น...แล้วเริ่มเปลี่ยนความคิด...
ไอ้ที่ทำน่ะสะสมไว้ให้ลูก......... เผื่อพลอยถึงทางตัน ก็ยังมีสวนยางพอได้กิน

ครับ...ถ้าเป็นข้าราชการไปจนเกษียณ บำนาญ 2 หมื่นกว่าๆคงไม่ลำบากมากนัก
เพราะมีเลี้ยงเราตลอดชีวิต

ส่วนเอกชนอย่างเสี่ยโมทย์เสี่ยหอม ถ้าหยุดทำงานเมื่อไร....เงินก็หยุดเข้ากระเป๋า
เมื่อนั้น ในขณะที่รายจ่ายสูงขึ้นทุกวัน....ทั้ง 2 คนมีเกินพอแล้ว...แต่ที่ขยันทำนี่ก็
เพื่อ....ลูกจะได้ไม่ลำบากเหมือนพ่อ..... ความสำเร็จของเสี่ยก็อยู่ตรงนี้แหละครับ

...ผมยังต้องทำงานหนักอีกมาก เพราะลูก ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัยเลย.......
หยุดทำงานเมื่อไร รายได้จะไม่เข้า ในขณะที่เราต้องจ่าย..ทุกวัน..ทุกวัน

......คนเราพออายุมากก็เริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น........
ผมไม่เคยตกงาน เพราะผมชอบทำงาน และงานทุกอย่างผมทำได้หมด
การทำสวน อยู่ในสวนนานๆทำให้เรามีสมาธิ มีความอดทน
......เคยได้ยินสำนวนจีนใน น.นพรัตน์........
.......อาศัยความสงบ สยบการเคลื่อนไหว......
ผมยังจำคำพูดของโมทย์ได้คืนที่เรานอนคุยกันบนดอยอ่างขาง
......พ่อโมทย์สอนไว้ ถ้ายังกินอยู่ ก็ยังต้องทำงาน ถ้าหยุดกินเมื่อไรก็ไม่ต้องทำงาน....
....แต่คติพจน์ของผม...น้ำขึ้นให้รีบตัก...

....ตักให้เต็มตุ่มไวๆ เหนื่อยแล้วจะได้พักผ่อนบ้าง

....แต่คติพจน์ของผม...น้ำขึ้นให้รีบตัก...

....ตักให้เต็มตุ่มไวๆ เหนื่อยแล้วจะได้พักผ่อนบ้าง

ตุ่มของเสี่ยหอมขนาดใหน...ถ้าเป็นตุ่ม ก็คงไม่เหนื่อยมาก

แต่ของเสี่ยโมทย์ดูเหมือนจะไม่ใช่ตุ่ม แต่เป็นแท้งค์แสตนเลส..555

คนเราต้องกินน้ำอยู่ทุกวัน ทุกคนรู้ว่า รางกายขาดน้ำไม่ได้ แต่ทำไมไม่พยายามที่จะตักน้ำตุนไว้กินให้มากๆเราครับ วันหนึ่งร่างกายเราล่วงโรยหมดเรี่ยวแรงที่จะตักน้ำกินได้ ทีนี้จะทำอย่างไร ทั้งที่ยังต้องกินน้ำอยู่ ทุกคนรู้ว่าการตักน้ำมันหนัก แต่ทำไงได้ในเมื่อเรายังต้องกินน้ำอยู่อะครับ.........555 เมื่อถึงเวลานั้นยังจะ......555 ได้อยู่หรือปล่าว....เฮ้อ

วันหนึ่งร่างกายเราล่วงโรยหมดเรี่ยวแรงที่จะตักน้ำกินได้ ทีนี้จะทำอย่างไร ทั้งที่ยังต้องกินน้ำอยู่ ...

..ให้ทางสายยาง..ออกทางสายยางก็สะดวกดีนะครับ...

ผมเห็นเศรษฐีส่วนใหญ่ ก็ให้น้ำและอาหารทางสายยางเยอะนะครับ..อากง

.......หนทางสุดท้ายไม่เอาดีกว่า....

หนีไม่พ้น..........................
เลือกไม่ได้.......................

หนีไม่พ้น..........................
เลือกไม่ได้.......................

เลือกไม่ได้จริงๆครับ ..... 2 อย่าง
เลือกเกิดไม่ได้...เลือกตายไม่ได้...

ผมกับโมทย์สนิทกันมาก สมัยเรียนวิทยาลัยครูเดินไปขึ้นรถเมล์ที่เขาไร่ยาพร้อมกัน ผมเป็นครูก่อนที่หนองบอน โมทย์ตามมาเป็นครูที่ท่าน้ำล่างแต่นอนที่หนองบอน โมทย์เคยบอกผมว่า เราคงเป็นครูไม่กี่ปีหรอกแล้วจะลาออกไปขายของ(ถ้าจำไม่ผิดคือข้าวเลือดหมู)แทนพ่อ แสดงว่าโมทย์รักการเป็นพ่อค้า นักธุรกิจมาตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตการทำงานแล้ว โมทย์ลาออกจากครูก่อนไปยกสมบัติให้ผมชิ้นหนึ่งคือแท้งค์น้ำผมยังใช้อยู่ทุกวันนี้ รั่วแล้วใช้ดินน้ำมันปะอยู่หลายรู ว่างๆมาซ่อมให้ด้วยหรือไม่ก็เอาคืนไปนะครับ

.....อลูมิเนี่ยม ขายได้โละหลายตังนะครูสันต์.....5555555
ขายเป็นของเก่า หรือไม่เอาไว้ดูต่างหน้า

น่าจะเอาไปใช้นากุ้ง แล้วเปลี่ยนใบใหม่เป็นแสตนเลสตราช้าง..

หนีไปนอนก่อนนะอากง ตอนนี้ก็เขียนเรื่องกล้องไปก่อนนะคร้าาาาบ

หยุดทำ หยุดหา พอแล้ว...พักผ่อน...เผลอเรียก ว่าพอเพียง (ขี้เกียจ)

ไม่ยอมหยุด ไม่ยอมพอ .เบียดเบียน ผู้อื่น.(โกง)...เรียกว่า ขยัน (งก)

ไม่ยอมหยุด ยังทำได้อยู่...สนุกกับการทำมาหากิน..ไม่เบียดเบียนผู้อื่น
.........แบบนี้ .....ใช่ไหมครับ....อากง.......

.........ฝากบอก แท็งค์น้ำที่วสันต์บอก อายุเกิน 50 ปีแล้วนะครับ ครูหนองบอนขายกันเกือบหมดแล้ว ถ้าเหลืออยู่ น่าจะแจ้งกรมศิลปากร

somnuk พิมพ์ว่า:

หยุดทำ หยุดหา พอแล้ว...พักผ่อน...เผลอเรียก ว่าพอเพียง (ขี้เกียจ)

ไม่ยอมหยุด ไม่ยอมพอ .เบียดเบียน ผู้อื่น.(โกง)...เรียกว่า ขยัน (งก)

ไม่ยอมหยุด ยังทำได้อยู่...สนุกกับการทำมาหากิน..ไม่เบียดเบียนผู้อื่น
.........แบบนี้ .....ใช่ไหมครับ....อากง.......

.........ฝากบอก แท็งค์น้ำที่วสันต์บอก อายุเกิน 50 ปีแล้วนะครับ ครูหนองบอนขายกันเกือบหมดแล้ว ถ้าเหลืออยู่ น่าจะแจ้งกรมศิลปากร

กลัวว่าแจ้งแล้วกรมศิลป์จะมาขึ้นทะเบียนแล้วไม่ยอมให้ทำการเปลี่ยนแปลงใดๆนะซิ

แจ้งกรมสนิมปากร