ก่อน

ก่อนจะไปจตุจักรผมมักเขียนอะไรอะไรทำนองนี้ทิ้งไว้กันเว็บนิ่ง ผ่านมาแล้ว 9 เดือนเหมือนปาฏิหารย์ และขอบคุณเพื่อนๆทักคนที่ช่วยกันประคับประคองอารมณ์กันมาจนถึงวันนี้ ผมเชื่อว่าทุกคนรักเว็บนี้....ถ้าไม่รักคงไม่เสียเวลาเข้ามากันแทบทุกวันหรอก มีไร้สาระบ้าง สาระบ้าง เพราะไม่ต้องการให้เว็บนี้ว่างเปล่าจนเกินไปเสี่ยโมทย์เป็นคนนึงนะครับที่ทำให้เว็บนี้อารมณ์ดี ถ้าไม่มีสาวน้อยอย่างสุกะเจี๊ยบเว็บนี้ก็คงแห้งแล้ง ผอ.สมนึกบอกกับผมงัยครับว่า"เป็นหน้าที่ ที่ต้องเข้ามาทุกวัน"
ส่วนคุณสุ..พลมีคนชมนะครับว่าดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น(ผมว่าก็คงได้มาจากผอ.พิษ มาเยอะน่ะแหละ.....ส่วนนายใหญ่เนี่ยขยันฃวางโลกมากๆนะครับ..ส่วนเสี่ยหอม
ก็ขยันโพสต็ภาพมาเรื่อยๆนะ สำหรับหลานดาวกะหลานปูพอเสร็จจากหน้าที่การงานก็เข้ามาเยี่ยมอากะลุงบ้างแค่นี้นะครับ....ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า ด้วยรอยยิ้ม...ทุกๆคน หุ..หุ....

แน่นอน...............เดินไปข้างหน้า

ไปข้างหน้า 1 ก้าว ถอย 2 ก้าว บ้างก็ได้นะครับ ผะอบยังทำเป็นประจำ ส่วนผมก็ยังมีบ้าง
ตอนที่บ้านปุ๊เขาไร่ยา รู้สึกผอ.จะกลับไปแล้ว

ใช่ๆ ........ถ้าอยู่คงได้ดู แต่ที่ไม่ยอมถอยหลังให้เลย คืออายุ............มากขึ้นทุกวันนี่สิ

ไม่ยอมถอยหลังซิดี ผอ. ยิ่งบวกเท่าไรก็ยิ่งได้ประสพการณ์มากขึ้นไม่ไช่รึ 555 ฮิ.............

เออใช่...............อายุมาก แสดงว่า ........ได้อยู่นานกว่า........

ไปข้างหน้า 1 ก้าว ถอย 2 ก้าว บ้างก็ได้นะครับ ผะอบยังทำเป็นประจำ ส่วนผมก็ยังมีบ้าง
ตอนที่บ้านปุ๊เขาไร่ยา รู้สึกผอ.จะกลับไปแล้ว เพื่อนเดินหน้าก้าวหลังก้าวไม่เท่าไร แต่ดันผ่าไป นั่งรอในรถสิน่าเจ็บใจ..รถเขาจอดรอซ่อม ดันขึ้นคันผิดลองถามเฮียโมทย์ เสี่ยสมชายดูได้ แกดีใจจะไปร้องเพลงคาราโอเกะ แกเลยรีบสุดท้ายไปร้องคารารัง... ที่บ้าน...เจ้ต้อมแกเลยเบริดหัวไปหนึ่งที จำได้บ่...เฮียตุ๋ย อิ..อิ