เอลิต้า

ว่าจะเขียนเรื่องจิตรกรรมไทยต่อ บังเอิญเจอเรื่องนี้ขึ้นมา..ลองดูคลิปแบบเต็มจอตั้งแต่ต้นจนจบนะครับ ผมบอกไม่ได้ว่าภาพที่เห็นสวยหรือไม่สวยอย่างไร แต่บอกได้ว่าจินตนาการของเด็กนั้นไม่ควรถูกปิดกั้นนะครับ ถ้าคนไทยดูแล้วจะบอกว่ามั่ว แต่ผมดูจบแล้วถึงแม้จะไม่มีหลักเกณฑ์อะไรแต่สิ่งที่เธอทำนั้นถ่ยทอดจากความคิดของเธอเองจริงๆไม่ลอกเลียนแบบใคร ไม่โดนปิดกั้นสิ่งที่จะพัฒนาต่อไปเมื่อโตขึ้นคือความชำนาญในการใช้สีแน่นอน

เชื่อหรือไม่ว่าเราสามารถวาดภาพได้แบบศิลปินชื่อดัง แต่เราไม่สามารถให้สีที่สดสวยอย่างเด็กอนุบาลหรือป.1ได้เลย

นี่คือเรื่องราวของศิลปินรายนี้ครับ

ศิลปินรายหนึ่งในชุดกระโปรงบัลเลต์ กำลังต้อนรับแขกของเธอ ซึ่งเป็นเหล่าผู้รักงานศิลปะที่เดินทางมาร่วมงานเปิดตัวนิทรรศการศิลปะงานแรกในชีวิตของเธอ ในย่านแมนฮัตตัน นครนิวยอร์ค

หลายคนอาจแปลกใจเมื่อพบว่า ศิลปินหญิงรายดังกล่าวมีอายุเพียง 4 ขวบ โดยเธอมีชื่อว่าหนูน้อยเอลิต้า อังเดร ซึ่งเป็นเจ้าของนิทรรศการศิลปะครั้งแรกในชีวิตของเธอที่มีชื่อว่า "The Prodigy of Color" ที่แกลเลอรีอโกรา นครนิวยอร์ค เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา และงานที่ไม่ใช่ "เด็กเล่น" ของเธอ มีผู้ขอติดต่อซื้อล่วงหน้าไปแล้ว 4 ชิ้น รวมมูลค่ากว่า 1.176 ล้านบาท และขายไปได้อีก 5 ชิ้นในวันแสดงผลงาน

งานศิลปะของเธอถูกวาดลงบนผืนผ้าใบ ซึ่งเต็มไปด้วยภาพที่มีสีสันและชีวิตชีวา และมีรูปของเล่นเด็กหรือสิ่งเล็กๆน้อยๆแอบแฝงอยู่ในเกือบทุกภาพซึ่งเป็นสิ่งแสดงความเดียงสาของเธอ

หนูน้อยเอลิต้า อังเดร กล่าวเมื่อถูกร้องขอให้อธิบายภาพ "The Dog & the Alien" หรือ "หมาและเอเลี่ยน" ว่า "นั่นคือแม่น้ำ นั่นคือเรือพร้อมไม้พายและสายรุ้ง และนั่นคือลูกนกที่กำลังบินมาหาแม่ของมัน"

นายไมเคิล อังเดร และนางนิกก้า กาลาชนิโกวา พ่อและแม่ของเธอ ทั้งคู่เป็นศิลปินที่เดินทางมาจากนครเมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลีย เปิดเผยว่า เอลิต้า หัดวาดภาพเองตั้งแต่มีอายุได้ 20 เดือนด้วยความสมัครใจ โดยไม่ได้ศึกษาการวาดภาพ หรือเข้าใจความเป็นมาด้านประวัติศาสตร์ศิลปะหรือความเคลื่อนไหวในวงการศิลปะ เพียงแต่คิดว่าตนเองกำลังสวมบทบาทปิกัสโซและพอลล็อค ศิลปินวาดภาพชื่อดังชาวอเมริกัน

พ่อของเธอยังกล่าวว่า งานของเธอมีความบริสุทธิ์และสมบูรณ์ และวาดผ่านสายตาที่มองโลกอย่างปราศจากอคติใดๆ ขณะที่แม่ของเธอยืนยันที่จะไม่ใช้ความคิดของตนเองชี้นำลูกสาวของเธอเป็นอันขาด เพราะนั่นอาจทำให้จินตนาการของเธอสูญสิ้นไปเมื่อเธอโตขึ้น

ตอนเริ่มสอนศิลปะใหม่ๆมักจะหงุดหงิดเวลาเด็กเอางานมั่วๆมาส่ง ตอนนี้รู้จักคำว่าศิลปะเด็กแล้วชอบดูด้วย ชอบจินตนาการ เวลาเห็นเด็กเล่นคนเดียวนี่จะพยายามคิดตามเลยนะว่าเด็กกำลังคิดอะไร เช่นกำลังสู้รบกับใคร เห็นเด็กชอบเล่นโหนเชือกที่ครูแอ๊ดเอามาผูกไว้ตามต้นไม้ก็จะคิดตามว่าเด็กเขากำลังจินตนาการว่าโหนข้ามอะไรอยู่ เพลินไปอีกอย่าง

เด็กบางคนก็มั่ว ส่วนเด็กเข้างบนแกก็มั่วแต่มั่ว(ของแกคือลองผิดลองถูก)พอทำไปเรื่อยๆก็เกิดทักษะ และต่อไปก็เกิดการพัฒนา แต่เด็กที่มั่วจริงๆก็เพราะไม่ชอบก็เลยมั่วส่งอันนี้น่าตี...
ต้องสัเกตุให้่ดีว่าเด็กคนใหนชอบ ไม่ชอบศิลปะ ใครไม่ชอบก็ไม่ต้องเคี่ยวเข็ญ
แต่ผู้ใหญ่มั่วนี่น่าถีบ ตอนผมเรียนเรื่องสีโปสเตอร์แล้วให้วาดรูปแอบสแตรค ซึ่งผมชอบ
มากเพราะเคยอ่านงานมาเยอะ แต่พอเอาเข้าจริงกลับคิดไม่ออกและเครียด มีรุ่นน้อง
ผู้หญิงคนนึงแกยิ่งเครียดกว่าผมอีกทำเสร็จก็ขยำทิ้ง ในที่สุดหมดเวลา ก็เลยไปเอางานที่ขยำทิง้งมารีดปะลงกระดาษแข็งแล้วส่งอาจารย์ อันนี้น่าถีบ งานชิ้นนี้ผมได้ซี

นี่แหละความแตกต่าง
ระหว่าง เด็กไทย กับเด็กฝรั่ง
เริ่มตั้งแต่การอบรม เลี้ยงดูเลยแหละ...........

เคยศึกษาภาพabstractอยู่พักหนึ่ง เก็บรวบรวมปะใส่สมุดวาดเขียนไว้เลย เคยเห็นผลงานของแคนดินสกี ปิการ์โซ่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ชอบแนวนี้หรอก ชอบภาพธรรมชาติสวยๆมากกว่า