ก่อนที่นายใหญ่จะโพสต์เรื่องตัดต้นไม้แบบไม่เกรงใจ ผมเคย
แนะนำในเว็บนี้ว่า เมื่อเกษียณแล้วจะเข้าออกจากสวนมาทาง
โรงเรียนเหมือนเดิมไม่ได้(ขึ้นอยู่กับสันดานผู้บริหาร)
พอจำนงเกษียณ เรื่องดนตรี ห้องดนตรี ถูกเปลี่ยนไปแบบ
ไม่เกรงใจ หรือให้เกียรติคนที่รวบรวมหามา แม้แต่เรื่องปิงปอง
ก็คาดว่าจะซบเซาในไม่ช้า
ผมเคยคิดว่าจะให้ชมรมครูร่วมกับชมรมศิษย์เก่าจัดงานหาเงิน
ทำอะไรให้โรงเรียน ก็เลิกล้มความคิด คิดว่าช่วยหาทุนให้ศิษย์
เก่าที่ยากลำบากดีกว่าเยอะ
ตอนผมทำกีฬาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นครูพละก็ทำให้ปิงปองที่โรงเรียน
ผมมีหน้ามีตาชิงกับโรงเรียนใหญ่ในจังหวัดได้ จากความช่วย
เหลือของจำนง แต่พออกมาทุกอย่างก็สิ้นสุดลง
เป็นแบบนี้หลายโรงเรียนหลายกิจกรรม
ผมเห็นกรณีตัดต้นไม้แล้วเข้าใจดีครับ เวลาที่เรายังอยู่ก็รักษา
และมอบหมายให้คนอุดมการณ์เดียวกันทำต่อ
ส่วนพอเราออกมาแล้ว ก็ตัดใจ ถ้าผู้บริหารเห็นคุณค่าก็ช่วยตามโอกาส
ถ้าไม่เห็น เราก็ใช้ชีวิตถ่ายรูปปลูกป่า ให้ความร้เด็กที่สวนของ
เรา และคิดว่าโรงเรียนไม่ใช่ของเรา ถ้าไม่ดีสังคมจะลงโทษ