ริมน้ำจันทบูรจุดติดแล้ว แต่ภายในวงแตก ผู้นำขุมชนเริ่มเบื่อ
และเหนื่อย บ่นจะออก แต่พอจะมีการตั้งคนแทนเข้าจริงๆก็
ไม่ยอม พอมีนักการเมืองเข้ามาทำตลาดนัด ก็มีชาวบ้านที่
ละโมบหวังค่าที่หน้าบ้านคว้าผลประโยชน์โดยไม่คำนึงถึง
ความวุ่นวายระยะยาว ทำให้ผมไม่ยกมือไหว้ผู้ใหญ่(ที่ไม่น่า
นับถือหลายคน) ล้มเหลวมาทีนึงแล้วยังไม่เข็ด สนับสนุน
ให้จัดให้เสียชื่ออีก
นักศึกษาฝึกงาน3คนรุ่นแรกที่ทำผลงานไว้ยอดเยี่ยมก็ไปตาม
วิถีของตนแล้ว คนนึงไปทำงานอนุรักษ์ที่เชียงใหม่ อีกคนกำ
ลังแต่งงานและจะมาฉลองงานแต่งที่ร้านจันทรที่ทำงาน
พัฒนาริมน้ำจันทบูรร่วมกันมา ปิดตำนานเด็ก3คนไปเรียบ
ร้อย
ครับ ที่เด็กสร้างขึ้นมา แล้ว ผู้ใหญ่ เอามาต่อยอดได้ออกโทร
ทัศน์ ได้รู้จักบุคคลที่มีชื่อเสียง และทอดทิ้งให้ชุมชนนี้เละเทะ
ไปด้วยร้านอาหาร ความสกปรก และการเข้ามาเอาผลประโยชน์
เด็กมาทำวิจัยมาสัมภาษณ์ผมหลายกลุ่มแล้ว ผมพูดซ้ำๆเหมือน
แผ่นเสียงตกร่องว่า การอนุรักษ์ก็คือการทำลายชุมชน
เช่นเดียวกับที่ปาย เชียงคาน อัมพวา และทุกๆแห่งที่
มีบ้านไม้
อยู่เฉยๆดีกว่า ไม่ต้องอนุรักษ์เพราะที่นี่คือบ้านผม ไม่ใช่บ้านคุณ
ซักหน่อย
