.....อยู่ที่จันแล้ว

.................ผมเองเงิบไปเลย หาห้องลงไม่ได้ เลยต้องมาลงห้องนี้

ผมเดินทางจากโคราชตั้งแต่ตี 5 วันที่ 9-เม.ย. มากับลูกน้อง มากินข้าวที่โป่ง ร้าน ชูศักดิ์

อาหารป่า...พี่เขย ธนศักดิ์ ได้ข่าวว่า ร้านอาหาร ธนศักดิ์ ได้ปิดตัวลงแล้ว เมียตาย

เหลืออยู่กับลูกชาย 1 คน รับจ้างวิ่งรถ ตอนนี้ ขับรถไม่ได้ ตาฟาง มองไม่ค่อยเห็น

เป็นเบาหวาน ลูกชายแกผมเคยเห็น อ้วน และดำ มาก

.................สองคนพ่อลูก หากินด้วยความบากบั่น

.......เพื่อนเราทุกคนยามนี้ ดูแลตัวเองกันไห้ดีนะครับ พวกเราพายเรือใกล้ฝั่งไปทุกทีแล้วนะ

หลังจากที่พอจะพูดได้ว่าประสบความสำเร็จในชีวิตบ้างแล้ว สิ่งที่ผมกลัวก็คือเรื่องนี้แหละ
ถ้าผมตายก่อนก็ไม่เป็นไร..หรือแม้เจ็บป่วยขนาดครอบครัวจะเดือดร้อน ก็ขอแค่สิทธิ
ค่ารักษาพยาบาล ไม่ทำให้ครอบครัวเดือดร้อน
ความไม่แน่นอนในเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเจอ ไม่ช้าก็เร็ว อย่างประดิษฐ์ก็ทำใจได้แล้ว
อย่างท่านเรศ เสี่ยน้อง ก็ผ่านการสูญเสียมาแล้ว

ไม่มีใครหนีพ้นครับ.....ไม่ช้า ก็ เร็ว

.........ท่านพูด...ดีนะ...เตือนสติ เพื่อนๆๆที่ชอบกินเหล้าหน่อยก็ดี

มีงานสังสรรค์  ไม่น่ามีเหล้า  ทำให้ตับแข็ง  เซ็กเสื่อมไว

.....คนที่ผ่านการสูญเสียมากกว่าใคร น่าจะเป็นผม 4 ครั้งเข้าไปแล้ว

จนชินชาแล้ว...ครับ

เคยไปแวะหา ธนศักดิ์ เวลาไปสอยดาว ไม่เคยเจอเลย เพิ่งรู้ข่าวนี่แหละ

ไอ้เสือ..........เลิกขายของแล้ว ยังไง มันก็ กินบำนาญ

เกิดแก่เจ็บตายเป็นนิจจัง....ทั้งๆที่รู้ แต่พอเกิดที่ไรก็อดหวั่นไหวไม่ได้ เรายังเป็นปุถุชน ยากมากที่จะทำใจได้...