ผมเชื่อว่าในชีวิตของเพื่อนๆที่ผ่านมาก็คงจะได้รับทั้งดอกไม้และก้อนอิฐ
มากันทุกๆคนมากน้อยสลับกันไป และส่วนใหญ่ก็อยากให้ชีวิวิตมีความ
สุขโรยด้วยกลีบกุหลาบ(ซึ่งโรยไปไม่ตลอดทางเลยซักคน) ชีวิตจึง
ต้องมีดอกไม้และก้อนอิฐสลับกันไป
แต่ผมกลับคิดว่าคนที่ผ่านชีวิตที่เต็มไปด้วยก้อนอิฐและอุปสรรคขวาก
หนามกลับเป็นเรื่องดีกว่าคนที่เดินบนทางด้วยกลีบกุหลาบ เพราะอิฐ
แต่ละก้อนช่วยให้ชีวิตเข้มแข็งและเดินผ่านปัญหาหนักๆมาได้อย่าง
น่าภาคภูมิใจ จะล้มกี่ครั้งก็ยังลุกขึ้นได้
ในช่วงที่โดนก้อนอิฐหนักๆก็คือตอนอยู่หนองบอน ทั้งการเดินทางที่
ธุรกันดาร ไข้มาลาเรีย แต่กลับมีความสุขอยู่ท่ามกลางหมู่เพื่อน
ผิดกับชีวิตในเมืองที่สะดวกสบาย แต่ก็อยู่อย่างโดดเดี่ยว ทั้งก้อน
อิฐและหนามแหลมเต็มไปหมด
แต่ก้อนอิฐอุปสรรคและหนามแหลมกลับช่วยให้ชีวิตเรามั่นคงขึ้นทุกวัน
