เมื่อวันศุกร์ผมโทรถามนายใหญ่กับแป๊ะถึงนามสกุลของพี่ถนัด ขณะที่ยืนอยู่ตรอก
สะพานไม้ที่ข้ามไปโรงเรียนอนุบาลระยอง ซึ่งผมนึกถึงทุกครั้งที่ไปถนนยมจินดา
ถนนยมจินดาซึ่งตอนนี้ถูกเม้คขึ้นเป็นเมืองเก่าแบบริมน้ำจันทบูร ในทำนอง
อนุรักษ์ แต่ผมกลับเห็นว่าการอนุรักษ์แบบหมาๆทำลายความเก่าโดยสิ้นเชิง
โดยการตกแต่งภายในที่อาศัยความเก่าตรงพื้นผิวของไม้แค่นั้น
ครั้งนี้ผมเดินถามหาครูถนัดไปตลอดซอยเล็กๆแห่งนี้ เจอแต่คนที่ไม่ใช่
คนพื้นที่ ไม่มีใครรู้จักซักคน จนมายืนอยู่บนสะพานไม้ที่ผมเคยเจอพี่
ถนัด ซึ่งตอนนั้นซอยนี้ดูน่าเดินกว่านี้คนเดิมๆสำเนียงระยองอยู่กัน
หลายคน แล้วโทรถามนามสกุลอีกที
แต่ผมคิดว่าถ้านายใหญ่กับแป้ะจำนามสกุลได้ ก็คงตามหาไม่เจออีกนั่น
แหละ เพราะตอนที่ผมเจอพี่ถนัดก็ผ่านมาเกือบ20ปีแล้ว
เสน่ห์ของตรอกสะพานไม้ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว นอกจากชื่อ
ก็คงต้องถามศักดิ์ชัย ภมร หรือจำนง หวังว่าคงจะรู้ นี่คืออีก
เรื่องที่อยากทำ...
