พ่อของเธอเลิกกับแม่แล้วไปแต่งงานใหม่กับคนรักเก่า
แม้ช่วงที่ผ่านมา พ่อของเธอจะส่งเงินและของใช้มาให้ไม่เคยขาด แต่ความคับแค้นในใจของเธอไม่เคยจางหาย
จนวันที่เธอคบหากับเพื่อนชาย เธอจึงเริ่มเข้าใจในความรักที่พ่อมีต่อคนรักเก่า
แม้ใจของเธอจะอ่อนลงมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยไปหาพ่อ ต่อให้พ่อมาเยี่ยมที่บ้าน เธอก็ไม่ยอมให้พ่อพบได้หน้า
วันหนึ่งเธอล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล
แม่บอกกับเธอว่า เพราะเธอทำงานหนักและกดดันเกินไป คุณหมอเสนอให้เธอพักที่โรงพยาบาลสักช่วง
ในขณะที่เธอพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล พ่อของเธอก็เข้าโรงพยาบาลด้วย แม่บอกกับเธอว่า พ่อเป็นโรคไตวาย จะต้องทำการผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนไต
คุณหมอแนะนำว่า ให้ลูกๆบริจาคไตจะดีกว่า เพราะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง จะได้เข้ากันได้ง่าย ร่างกายจะไม่ปฏิเสธ
แม่ถามเธอว่า
“ลูกยินดีจะบริจาคไตให้พ่อไหม?”
“ได้คะ” เธอตอบ
“แต่หนูไม่ขอเจอหน้าพ่อนะคะแม่!” เธอย้ำ
แม่ได้แต่พยักหน้า
หลังจากการผ่าตัดสิ้นสุดลง พ่อของเธอก็มาเยี่ยมเธอถึงห้อง
เธอทำสีหน้าเฉยเมย หันหลังมองออกไปยังหน้าต่าง
แม้ความคับแค้นในใจจะหมดไป แต่ทิฐิในใจยังมีอยู่เต็มหัวใจ
“ขอบใจนะลูก” เสียงของพ่อแหบพล่า เธอจับน้ำเสียงและเดาได้ว่าพ่อคงจะแก่ไปมาก
เธอกลั้นน้ำตาและกดเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้มันดังออกมา แต่อาการตัวสั่นโยกไม่อาจปิดสายตาของแม่ไว้ได้ ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณหนู ถือว่าหนูชดใช้ที่คุณเป็นคนให้กำเนิดหนูก็แล้วกัน”
เธอกั้นใจพูดระบายความรู้สึกออกไป