ซีไรต์

ผมอ่านหนังสือชนะเลิศรางวัลซีไรต์เพียง 2 เล่ม คือคำพิพากษา และ
ความน่าจะเป็น เล่มหลังอ่านไม่จบและไม่สนใจจะค้นหาอะไร และที่
ผมคิดก็ไม่เสียดายที่ไม่สนใจลูกเจ้าของสื่อใหญ่รายนี้ กลับมองเหมือน
แค่ เด็กไม่เอาถ่าน คนหนึ่ง

ความจริงก็มีในหลายๆปีที่หนังสือเหล่านี้ดูน่าสนใจที่จะอ่าน แต่อาจ
เป็นเพราะผมกลัว ที่จะเจอนักเขียนที่มีทัศนคติ ตรงข้ามกับสถาบัน
อย่างที่เจอคำพูดที่ไม่เข้าท่าบนเวทีเสื้อแดงคนหนึ่ง เล่นเอาเกิดวิกฤต
ศรัทธากันไปเลย

ล่าสุดอดีต บก.โลกหนังสือ ที่ไม่เข้าใจคำว่า โหดสัส ทั้งๆที่อ่านและ
เขียนวรรณกรรมแบบคนอ่านไม่รู้เรื่องจนบ้านของแกทรุดลงเพราะ
น้ำหนักของหนังสือ ยิ่งทำให้ผมได้รู้สึกว่า การอ่านมาก ก็ไม่ได้
พัฒนาสติปัญญาแต่อย่างไร

อีกคนหนึ่งที่ดังทะลุฟ้า ที่ชื่อว่า ส.ศิ ที่บังอาจวิจารณ์พระนเรศวร นี่
ก็เรียกว่า แก่เพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน

สังคมไทยก็เป็นเช่นนี้แหละ ถึงยังมีปอบ หรือ การขูดตัวเลข
อยู่ในยุคดิจิตัลนี้

ผมอ่านหนังสือมานานมาก อ่านจนมองเข้าไปในตัวคนเขียนผ่านทางตัวหนังสือของเขาได้